Πριν το χαρτί της εξόδου. Πριν.
Πριν (σχεδόν και ξυστά) πάρει την έρμη της ζωής μας από κάτω η έγνοια η τυραννική του COVIDίδη. Μια δικτατορία του φόβου, φονική, με τις τόσες παράπλευρες τοξικότητες.
Πριν από αυτά.
Κατεβαίνουμε τις στροφές ψάχνοντας απλώματα. Ανοιχτωσιές. Κοντά στο Γεφύρι του Σπανού, αφήνουμε μέριμνες πίσω. Περνάμε απέναντι. Διασχίζουμε το ποτάμι, με την ασφάλεια των παλιών. Το δάσος γύρω έρημο, άγριο στο κάλλος του.
Παράξενα ξύλα, γιαλόξυλα Παπαδιαμαντικά, εξιστορούν αρχαία πάθια. Πιάνουμε πέτρες να παίξουμε με το νερό. Τα παιδιά τρέχουν πέρα δώθε, ξένοιαστα στον ήχο της δροσιάς.
Γυρνώντας ακούμε, sub rosa, κυρατζίδικα τραγούδια, πιάνοντας τα fm μιας πάλαι ποτέ λεβεντιάς.
Ο ποταμός εντός μας αλλάζει τον ήχο, πιάνοντας Δοξαστικό των Αίνων.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Λευτέρης Ζωπίδης. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
