Che Face
Ο Τομάς είναι ο πρώτος χορευτής του καινούργιου θεάτρου. Εργάζεται σκληρά πάνω στους μεγάλους ρόλους της τέχνης του. Πόσοι είναι εκείνοι που άκουσαν τον βασιλιά Ληρ να συντρίβεται απ΄τα θεωρεία, πόσοι δεν ξεχώρισαν μες στο σκοτάδι της πλατείας την σκιά του Οροφέρνη, φιγούρα ενός άλλου κόσμου πια. Ο Τομάς κατοικεί σε μια γειτονιά στην παλιά πόλη. Κάθε νύχτα περνά απ΄τις καμάρες με τα φρέσκα, έπειτα ο ναός της Ανάληψης, η κρήνη του Αικατερίνης, σκοτεινά μάρμαρα ενός άλλου κόσμου, σημασίες που πέρασαν. Καμιά φορά λυπάται για τον πόλεμο και κάθε νύχτα ορκίζεται πως αν φανούν οι στρατονόμοι θ’ αρνηθεί. Δεν φοβάται ο Τομάς και ο λόγος δεν θα ΄ταν ποτέ τόσο ευτελής, τόσο μικροπρεπές δεν θα ‘ταν ποτέ το φέρσιμό του.
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε.
Απόψε θα ‘ρθούν στο θέατρο οι διοικητές της πόλης. Οι ετοιμασίες κρατούν απ’ το πρωί. Ένα κόκκινο χαλί στρώθηκε στην μαρμάρινη κλίμακα του θεάτρου και οι ταξιθέτες φόρεσαν τις καλές στολές τους. Παρατάχθηκαν κατά μήκος της σκάλας, σε μια εκδοχή των αγημάτων της φρουράς. Ο Τομάς πρέπει να χορέψει απόψε μερικά αποσπάσματα από τους καλύτερους ρόλους του. Μα η καρδιά του τ΄αρνείται και ο θεατρώνης φοβάται πως όλοι τους θα οδηγηθούν στο απόσπασμα. Τέτοια προσβολή δεν θα μπορούσε να είναι ανεκτή απ΄την ανώτατη διοίκηση.
Ο Τομάς παραμένει στα καμαρίνια. Το πρόσωπό του είναι μισοβαμένο, τα χέρια του τρέμουν. Για φαντάσου η κεντρική διοίκησις! Έφθασε πια η ώρα. Τα πιο σημαντικά πρόσωπα βρίσκονται στριμωγμένα στην πλατεία για να τον θαυμάσουν. Οι σκηνογράφοι φωνάζουν όλο πυρετό στα παρασκήνια. Το μπαλέτο βρίσκεται κιόλας συγκεντρωμένο στην σκηνή. Η ορχήστρα παίζει μερικά διακριτικά βαλς τηρώντας ένα αυστηρότατο ρεπερτόριο. Ο θεατρώνης στέλνει κάποιον για να φωνάξει τον Τομάς.
και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του
Όμως έρχεται μια ώρα, που ζυγίζει κανείς την ζωή του. Που ακούει ξεκάθαρα τους θιάσους, τ’ αδάμαστα απόφωνα αυτού του κόσμου. Και τότε ίσια τραβά στην τιμή και την πεποίθησή του. Νιώθει κάπως δυνατότερος και διαθέτει πια ολάκερη την αποφασιστικότητα του κόσμου. Και έτσι, εμπρός στην ανώτατη διοίκηση ο Τομάς Βινελίνο επιβεβαιώνει πως δεν πρόκειται να χορέψει για χάρη των φονιάδων. Έπειτα φωνάζει κάτι σκόρπια ονόματα. Λεάντρο, Σίλβιο, Καντέλα, Μαργκερίτα, Δανιήλ, οι καλύτεροι της τάξης του έπεσαν νεκροί στους αμμόλοφους του 32ου παραλλήλου, δόκιμοι αξιωματικοί της τρίτης, ορεινής ταξιαρχίας. Τους γνώριζετε κύριε διοικητά; Έτυχε ποτέ να συνδιαλλαγείτε μαζί τους. Είδατε την φλόγα στα μάτια τους; Τι άτυχος που είστε κύριε Διοικητά! Ξέρετε, πέθαναν νέοι επάνω στην νιότη τους, κύριε διοικητά. Γνωρίζω πως τούτος ο κόσμος θέλει σύνεση και πειθαρχία για να προχωρήσει, όμως φανταστείτε κύριε, πόσο νέοι υπήρξαν για πάντα.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει
Ο Τομάς εκτελέστηκε το ίδιο βράδυ στην αυλή του θεάτρου. Οι διοικητές ευχαρίστησαν τους χορευτές και ετάχθηκαν με το πλευρό της τέχνης, βγάζοντας τα καπέλα τους σ’ ένδειξη πένθους για τον νεκρό χορευτή που΄χε τόσο τραγικά διαλέξει τον δρόμο του.
Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε.
Ο θεατρώνης υπήρξε για μια νύχτα ευτυχής και ας ένιωθε βαθιά μέσα του πως θα ΄θελε για δικό του εκείνο το αδελφικό, το μεγάλο ναι του αδικοχαμένου Τομάς Βινελίνο, πρώτου χορευτή του Καινούργιου θεάτρου. Που ‘μενε σε μια σκοτεινή γειτονιά, που σκιρτούσε ο κόσμος όταν πέθαινε για την Ιουλιέτα του, σχηματίζοντας με τ΄αρχαίο του σώμα ένα χαμένο, πέτρινο γεφύρι.
Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι –το σωστό– εις όλην την ζωή του.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
