Ήταν γλυκιά η βραδιά στον κήπο. Ήθελες να προσευχηθείς στην ησυχία. Περίλυπος έως θανάτου η ψυχή σου. Το χώμα μοσχοβόλαγε αφράτο. Ο ουρανός είχε μια θλίψη και δάκρυα αστεριών το δέρμα μας φιλούσαν. Εσύ στην αγωνία σου. Εγώ βαρύς απ’ το κρασί το αιμάτινο, δρασκέλισα τον χείμαρρο τον κόκκινο των κέδρων, στο χώμα ξάπλωσα κι αφέθηκα στον ύπνο. Τι σημασία που δεν σου ‘δωσα εκείνο το φιλί; Δεν ήταν τάχα ο ύπνος προδοσία; Αφού τους έβλεπα πώς σε χτυπούσαν στο δωμάτιο· σε είχαν κλείσει στην ντουλάπα και σου λέγανε τραγούδα. Μήπως δεν ήμουνα εκεί όταν χτυπούσαν με κλοτσιές εκείνη τη βιτρίνα, μη δραπετεύσει ο χρυσός, μη και το σκάσουν το ασήμι κι οι λίθοι οι πολύτιμοι; Κι εκεί σ’ αρνήθηκα και δυο και τρεις φορές, κοιμώμενος ορθός τον ύπνο του αδίκου. Κι αν αύριο γινότανε το ίδιο; Κι αν τώρα δα ανάγκη μ’ είχες εκεί στο γήπεδο του μπάσκετ που σε χτυπήσαν με τα ρόπαλα κι εκεί δεν θα σ’ αρνιόμουν; Θα λούφαζα κρυμμένος στη γωνιά μου ή θα κοιμόμουνα αμέριμνος. Θα σε κεντούσα με τη λόγχη και τα ρούχα σου θα μοίραζα ή θα ‘ψαχνα λαγήνι τα χέρια μου να πλύνω απ’ τη ντροπή του αίματός σου και θα αλυχτούσα μες στη νύχτα
σπεῦσον οὖν ἀνάστηθι
για να ‘ρθω έπειτα με όλης της αυθάδειάς μου το υπερπλεόνασμα να βάλω τον θρασύ μου δείκτη τις πληγές σου να τις ξανανοίξω.
Μα πες μου κάτι αλήθεια, πού το βρίσκεις τόσο κουράγιο κάθε χρόνο να ανασταίνεσαι;
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Luca Giordano. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
