Επιτέλους έφτασε η ώρα του σχολάσματος . Η Δέσποινα κοίταξε τους συναδέλφους που άρχισαν να μαζεύονται στο «γραφείο εκδηλώσεων» . Το γραφείο αποθήκευσης αναλώσιμων είχε μεταμορφωθεί για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή . Κάθε χρόνο Παραμονή Χριστουγέννων, ο προϊστάμενος τους πίεζε, αλλά με το σχόλασμα το κλίμα άλλαζε και όλοι μαζί με ένα ποτήρι κρασί μιλούσαν για τα Χριστούγεννα. Εκείνη ένιωθε παράταιρα σε αυτή την εθιμοτυπική συγκέντρωση. Ο χαρακτήρας της δεν ταίριαζε με των υπολοίπων και οι συζητήσεις τους την κούραζαν αφόρητα. Όμως θα την κακολογούσαν αν έφευγε, οπότε κάθε χρόνο ήταν καθισμένη σε μία γωνιά και συζητούσε με ανθρώπους που καθημερινά αντάλλασσαν μόνο μια καλημέρα. Το γραφείο ήταν λιτά αλλά όμορφα στολισμένο. Κοντοστάθηκε και κοιτούσε ώρα πολλή το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται η εικόνα της οικογένειάς της γύρω από το γιορτινό τραπέζι στο χωριό. Μικρή την τρέλαιναν τα Χριστούγεννα. Της άρεσε που μαζεύονταν όλοι οι σημαντικοί της άνθρωποι εκεί. Η νοσταλγία την κατέκλυσε. Και τι δεν θα έδινε να μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, να βρεθεί ξανά μαζί τους. Θυμήθηκε τον πρώτο χρόνο που είχε μετακομίσει στην Αθήνα και την χαρά της μόλις γύρισε στο σπιτικό της για τις γιορτές. Είχαν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα να χωνέψει την υποκρισία των ανθρώπων της πόλης. Ξαφνικά, χωρίς κουβέντα, πήρε το παλτό της και έτρεξε προς την πόρτα. Κατέβηκε στο ισόγειο και βρήκε τον κύριο Γιάννη, τον καφετζή. Το πρόσωπο του ήταν ρυτιδιασμένο από τα χρόνια και τις στεναχώριες που είχε περάσει. Αυτός ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε μια ανθρώπινη επαφή σε αυτό το κτίριο. Ήξερε ότι κάθε χρόνο περνούσε τις γιορτές μόνος του. Η Δέσποινα του έγραψε τη διεύθυνση της σε ένα χαρτί και είπε «Αύριο το μεσημέρι σας περιμένω να φάμε μαζί.» Εκείνος έγνεψε θετικά και χαμογέλασε.
