Όρθιος.
Κοιτούσε ώρα πολλή το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είδε να καθρεφτίζεται όλη της η διαδρομή, από τη γέννησή της
ως τη σάλα τούτης της άθλιας φυλακής.
Μπήκε στη θέση της νοερά.
Στο εργοστάσιο της Κίνας, αντίκρισε τα βασανισμένα πρόσωπα των εργατών κι ώσπου να το καταλάβει, μετασχηματίστηκε από μαύρο παχύρρευστο υγρό σε κάτι άλλο σφαιρικό.
Η πρέσα, τη σημάδεψε με βία. Ένα χαστούκι μετά, την πέταξε μακριά.
Απ’ τις τοξίνες της λαμπερής βαφής, λιγοθυμιά.
Όταν άνοιξε τα μάτια, δεν μπορούσε να κουνηθεί· η κόλα των στρας ισχυρή.
Ανέλπιστο το χάδι! Ήρθε από εργάτριας χέρια σκληρά. Συσκευάζοντας αδιάκοπα, φανταζόταν ένα σπίτι με στολίδια και φαγητά.
Τη στρίμωξαν με τα ξαδέρφια της σε κουτί. Κλειστοφοβία. Κρίση πανικού.
Τα κόκκαλά της πονάνε ακόμα από τη χαλασμένη σούστα του φορτηγού.
Ακολούθησε κλεισούρα σε μεταλλικό, τεράστιο κουτί. Ασφυξία. Κόντεψε να «πάει σκαστή».
Τη ζαλάδα από του καραβιού τους πολυήμερους κλυδωνισμούς, διαδέχτηκε μηνών ακινησία σε σκοτεινή αποθήκη.
Μόνη επαφή με τον έξω κόσμο; Το «άνοιξε – κλείσε» της ψηλής σιδερένιας πόρτας, τα νυχτοπούλια και τα βήματα των ποντικών.
Ναρκώθηκε.
Εβδομάδες; Μήνες;
Ξάφνου τραντάγματα, καρότσα, πύλη ξανά, έλεγχος ασφαλείας, ανιχνευτής.
Στο έλεος ατέρμονης υπόγειας διαδρομής. Κάποτε στο φως κι ας ήταν ηλεκτρικό.
Τοποθετήθηκε απ’ τον «γυαλάκια» της φυλακής –το άγγιγμα τούτο στοργικό– σε τούτο το ταλαιπωρημένο δεντράκι απ’ την πατρίδα. Συγγενής μακρινός από το σόι των πλαστικών.
–Να είναι γιορτή;
Γιατί τούτες οι ανθρώπινες μπάλες φοράνε αριθμό;
Γιατί μέσα τους πάλλεται μπάλα πόνου μικρή;
Πώς περιμένουν το φευγιό!
Γιατί στριμωγμένες στο τσιμεντένιο κουτί;
Γιατί κολλημένα στην πλάτη στρας σφραγίδων κι υπογραφών;
Βαμμένες με μνήμες εμποτισμού, μάταια προσμένουν. Ελπίδα;
Ίσως αυτή –έστω και προσελκύοντας όνειρα– μπορώ να τους τη δώσω εγώ.
–Τούτος εδώ;
–Όρθιος. Ασάλευτος.
Στης μπάλας τη διαδρομή
ταξίδεψε λεύτερος για μια ονείρου στιγμή.
