Η προηγούμενη εβδομάδα είχε κυλήσει σχετικά καλά, αλλά η καινούργια που άρχιζε τη Δευτέρα, στις 20 Ιουλίου 1987, έδειχνε από νωρίς ότι δεν θα εξελισσόταν ομαλά. Η θερμοκρασία ανέβαινε απότομα και όλοι άρχισαν να προβληματίζονται για το τι μέλλει γενέσθαι. Στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου της Νίκαιας, κατέφθαναν κυρίως ηλικιωμένοι με καρδιοαναπνευστικά προβλήματα. Οι θάλαμοι νοσηλείας στις κλινικές, ακόμα είχαν κάποια κενά τα οποία δυστυχώς, ώρα με την ώρα, ολοένα και γέμιζαν επικίνδυνα. Πολλοί πέθαιναν από θερμοπληξία, γιατί ακόμα και μέσα στους θαλάμους των κλινικών δεν υπήρχαν κλιματιστικά μηχανήματα, αλλά κάπου-κάπου μόλις και μετά βίας έκανε την εμφάνισή του ένας ανίσχυρος ανεμιστήρας! Δεν υπήρχαν βεβαίως παρεμφερή επεισόδια στην ιστορία του λεκανοπεδίου Αττικής και η πολιτεία πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Σε λίγο άρχισαν οι πρώτοι θάνατοι σε αδύναμες ομάδες ασθενών. Ακόμα, ευτυχώς γι’ αυτούς, υπήρχε η δυνατότητα ταφής τους από την άποψη ανεύρεσης φέρετρων. Με την πάροδο όμως των ωρών, το πρόβλημα άρχισε να γίνεται δραματικότερο, γιατί προστέθηκε η διακοπή του νερού σε πολλά διαμερίσματα της Αττικής και το ακόμα χειρότερο, οι διακοπές του ηλεκτρικού ρεύματος. Επιπλέον τα ξύλινα φέρετρα μειώθηκαν και σύντομα εξαφανίστηκαν όχι μόνο στο λεκανοπέδιο αλλά και στους γύρω νομούς!
Την επόμενη μέρα, την Τρίτη, η κατάσταση φάνηκε να οδεύει προς όλεθρο. Ο αριθμός των νεκρών από θερμοπληξία αυξήθηκε απότομα, τα νεκροταφεία, τα νεκροτομεία γέμισαν απελπιστικά και πολλοί νεκροί έμειναν άταφοι. Στο Νοσοκομείο μας αρκετοί αποδημήσαντες τοποθετήθηκαν στο ημιυπόγειο, στη θέση κάποιων εργαστηρίων αλλά κι εκεί σε λίγο οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η υψηλή θερμοκρασία άρχισε να αλλοιώνει τη σύσταση των νεκρών με αποτέλεσμα το υπόγειο να γεμίσει τεράστιες μύγες. Τα γεγονότα ακολουθούσαν το ένα το άλλο με καταρρακτώδη ρυθμό. Ώρα με την ώρα η κατάσταση ξέφευγε του ελέγχου από πάσης πλευράς. Πάνω απ’ το ημιυπόγειο, βρίσκονταν τα εστιατόρια του προσωπικού. Σε λίγο έκλεισαν για ευνόητους λόγους. Η μυρωδιά ήταν στην κυριολεξία ανεξέλεγκτη. Οι θάλαμοι όλων των κλινικών γέμισαν ασθενείς με προβλήματα λόγω του παρατεταμένου καύσωνα, και αναγκαστικά κάποιοι, κι αυτοί ήταν πολλοί, έπρεπε να μεταφερθούν αλλού, κάτι που όπως φάνηκε σύντομα ήταν αδύνατον. Μπροστά στην κατάσταση που δημιουργήθηκε αρκετοί ασθενείς έμειναν και “νοσηλεύονταν” στο ύπαιθρο, τουτέστιν στο προαύλιο του Νοσοκομείου, κάτω από τα πανύψηλα δέντρα έχοντας ορούς στις φλέβες τους για ενυδάτωση καρφωμένους στους κορμούς των δέντρων. Κάποιοι κηπουροί υπήρξαν περισσότερο προνοητικοί και κατάβρεχαν τους ασθενείς με το λάστιχο του νερού που πότιζαν τα λουλούδια, όταν βεβαίως υπήρχε, γιατί κι αυτό παρουσίαζε επικίνδυνες και μακριές διακοπές.
Η Τετάρτη, 22 Ιουλίου 1987, ήταν δραματική από κάθε άποψη. Πλημμυρισμένα υπόγεια με νεκρούς σε σήψη, μύγες, βρώμα, καταστάσεις που εγκυμονούσαν κίνδυνο και για το προσωπικό του Νοσοκομείου, η σίτιση ασθενών και προσωπικού ευτυχώς, άρχισε να γίνεται από γνωστό κέτερινγκ αεροπορικής εταιρείας του Ελληνικού, οι νεκροί όμως ξεπερνούσαν τον αριθμό που οι τυχεροί θνητοί ήταν σε θέση να διαχειριστούν, οι άνθρωποι των γραφείων κηδειών να βρίσκονται σε απόγνωση για ευνόητους λόγους αφού τόσο τα φέρετρα όσος και οι θέσεις στα νεκροταφεία εξαφανίστηκαν, κι εγώ κατάφερα να πάω στο σπίτι μου μερικές μέρες αργότερα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Όλο τον Ιούλιο δημοσιεύουμε κείμενα για τον καύσωνα. Στείλτε κι εσείς το δικό σας!]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
