frear

Τα 5 βιβλία του 2016 – επιλέγει ο Λέων Α. Ναρ

Νίκος Δαββέτας, Ωστικό κύμα, Πατάκης

Πολιτικό βιβλίο, που ο Δαββέτας εμπνεύστηκε από το πιο ενδιαφέρον ίσως θέμα της εποχής μας, παράλληλα με το προσφυγικό, αυτό της τρομοκρατίας. Μυθιστόρημα ή εκτεταμένη νουβέλα κατά άλλους, το βιβλίο είναι δομημένο σε μικρά κεφάλαια, αφοπλιστικά, σύντομα, περιεκτικά, με πρωτότυπη συλλογιστική. Το Ωστικό κύμα είναι ένα πυκνό, νευρικό βιβλίο που σε αναστατώνει, σε αναγκάζει να σκεφτείς.

Μάκης Καραγιάννης, Πόλη χωρίς θεούς, Μεταίχμιο

Στο εξαιρετικό αυτό μυθιστόρημα υπάρχει διαρκώς η αίσθηση ότι διεξάγεται ένας εμφύλιος πόλεμος χωρίς όπλα, με συγκρούσεις, με φανατισμό αλλά και με εντονότατο το στοιχείο του διχασμού. Το επίτευγμά του είναι ότι δίνει μια ιστορική διάσταση στην τρέχουσα κρίση, υπογραμμίζοντας την ίδια στιγμή ότι αν μπορεί να προκύψουν λύσεις, κάτι τέτοιο θα επέλθει μόνο ως αποτέλεσμα ριζικών πολιτικών ανατροπών.

Kώστας Κουτσομύτης & Ευάγγελος Μαυρουδής, Tο Κόκκινο Τανγκό, Νίκος Ζαχαριάδης. Η άνοδος και η πτώση ενός ηγέτη, Κέδρος

Κινηματογραφική ροή στην αφήγηση, από το «κόκκινο τανγκό» του τίτλου, που συνοδεύει σε όλη του τη ζωή τον Ζαχαριάδη, έως τον νάνο «διπλό πράκτορα» Λουκά που τον παρακολουθεί από τη στιγμή της επιστροφής στην Ελλάδα μέχρι την ημέρα της αυτοκτονίας του στη Σιβηρία. Αφήγηση υψηλού επιπέδου, μια και τα φανταστικά πρόσωπα αφομοιώνονται ιδανικά στην ιστορία σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και τα πραγματικά συγχέονται με τα φανταστικά και το αντίστροφο.

Τζόναθαν Κόου, Αριθμός 11, μτφρ. Άλκηστις Τριμπέρη, Πόλις

Διαβάζοντας το βιβλίο αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το συγκεκριμένο μυθιστόρημα: φανταστικό(;) κοινωνικό(;) κωμικό(;) ή ένα καλογραμμένο θρίλερ (;) Κι αυτός ο προβληματισμός υπάρχει γιατί ο Κόου έχει το απίστευτο ταλέντο να μπορεί να συνδυάσει όλα αυτά τα είδη και στο τέλος να μην ξέρεις που να το κατατάξεις.

Σοσάνα Μπουχόμπζα, HK: Αναζητώντας τη χαμένη ταυτότητα, Ένα εβραιόπουλο στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μτφρ. Γιώργος Ξενάριος, Στερέωμα

Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο υπενθυμίζει την ιστορία χιλιάδων εβραιόπουλων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που έμειναν στα αζήτητα, προδομένα και από τους Ναζί και από τους ίδιους τους γονείς τους. Στις 3 Οκτωβρίου 1940 ο Πεταίν κύρωσε στη Γαλλία τον «Νόμο περί Εβραίων», το πρώτο άρθρο του οποίου όριζε: «Εβραίος θεωρείται κάθε πρόσωπο που οι τρεις από τους τέσσερεις παππούδες και γιαγιάδες του ανήκουν στην εβραϊκή φυλή, ή δυο εξ αυτών, εφόσον ο ή η σύζυγος είναι Εβραίος». Οι Εβραίοι ανακαλύπτουν πως ο αντισημιτισμός, που θεωρούσαν ότι έχει εκλείψει, ήταν απλώς σε λανθάνουσα κατάσταση.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη