frear

Για το «Κόκκινο κασκόλ» του Γιώργου Δουατζή – γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

Γιώργος Δουατζής, Το κόκκινο κασκόλ, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα 2016. Σελ. 96.

Η ποίηση του Γιώργου Δουατζή είναι μια ποίηση διαλόγου με τους μεγάλους προπάτορες. Όλες οι αξίες πλέον έχουν ηττηθεί και πάνω σ’ αυτό το ποτάμι θρηνεί ο Δουατζής, γιατί η ποίησή του είναι μια ελεγεία, μια συνεχής ελεγεία πάνω στις εκπτώσεις του βίου, πάνω στις εκπτώσεις της πολιτικής, κυρίως όμως στις εκπτώσεις ενός ήθους του παρελθόντος που πλέον έχει τελείως καταρρακωθεί.

Είναι καταπληκτικό και μόνο το ποίημά του, του οποίου φέρει τον τίτλο η γενική συλλογή, To κόκκινο κασκόλ, ότι μην κοιτάτε ακριβώς αυτό που νομίζετε ότι είναι κασκόλ, είναι η τομή στο λαιμό μας, είναι η αιματηρή τομή που απλώς και μόνο ακόμα δεν έχουμε αποκεφαλιστεί, αλλά έχουμε ήδη τη ρωγμή αυτής της τομής, είμαστε έτοιμοι προς αποκεφαλισμό. Αυτό είναι το αιματηρό μας στίγμα. Είναι, λοιπόν, μια ποίηση βαθιά πολιτική κι όχι πολιτικάντικη, μια ποίηση η οποία στην εποχή μας, σήμερα, έρχεται να αντισταθεί σε μια ενδιαφέρουσα ιδιωτική ποίηση, διότι υπάρχει μια ιδιωτεία στην ποίησή μας.

Είναι λοιπόν μια ποίηση βαθιά πολιτική κι όχι πολιτικάντικη, μια ποίηση η οποία στην εποχή μας, σήμερα, έρχεται να αντισταθεί σε μια ενδιαφέρουσα ιδιωτική ποίηση. Ο Γιώργος Δουατζής έρχεται με Το κόκκινο κασκόλ να ξαναπεί όχι, η ποίηση είναι δημόσιο άθλημα, είναι δημόσιο κατόρθωμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Είναι δημόσιος διάλογος, είναι έκθεση στον δημόσιο διάλογο, αυτό που μέχρι τώρα μας είχε συνηθίσει η μεγάλη ποίηση, ή λεγόταν αυτός Παλαμάς, ή Σικελιανός, ή Καρυωτάκης, ή λεγόταν Καβάφης ως δημόσιος ουσιαστικά, εκτιθέμενος ποιητής, όχι μονάχα για την ιδιωτική του ζωή, που ήταν κι αυτό ένα μεγάλο κατόρθωμα, αλλά με την έκθεση των παθών του. Κατόρθωμα είναι να εκθέσεις και την πολιτική σου κατάθεση.

Ο Δουατζής εκτίθεται στον δημόσιο διάλογο, όπως και η πρώτη γενιά του τριάντα και ο Σεφέρης και ο Ελύτης κι όλοι οι μεγάλοι ποιητές, που με τις καταθέσεις τους αναφέρονται στο κοινό, στην ομάδα, στον Ελληνισμό. Κάτι, που κατηγορήθηκε εξάλλου, κατηγορήθηκαν οι άνθρωποι που μιλήσανε για την ελληνικότητα, λες κι ήταν μεγάλη αμαρτία το να μιλήσουν για την ελληνικότητα, το να καταβυθιστούν στην ιδιοτυπία, στην ιδιοπροσωπεία αυτού του λαού, να μιλήσουν για τα λάθη μας. Γιατί για τα λάθη μιλάνε κι ο Σεφέρης κι ο Ελύτης, για τα αδιέξοδα, για τις πληγές αυτού του τόπου μιλάνε και δεν υμνούν φασιστικώ τω τρόπω τις αρετές.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Στη φωτογραφία του Sunhi Mang, έργο της Chiharu Shiota από τη Μπιενάλε της Βενετίας 2015.]

----------------_3

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη