[Για την έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη στην Τήνο (Σχολείο Αρνάδου, 18 Αυγούστου – 8 Σεπτεμβρίου. Εγκαίνια: 18 Αυγούστου, στις 19:00. Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά, 19:00-21:30).]
Ποιος είπε ότι οι ζωγράφοι δεν μιλούν; Μιλούν και παραμιλούν, ενίοτε ψεύδονται, άλλοτε λένε την αλήθεια. Ποτέ όμως δεν θα μπορέσουν να πουν αυτό που λέει το έργο τους. Αυτή τους η «αδυναμία» συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια του βίου τους τον μόχθο τους να αποδώσουν λόγο στη σιωπή των ζωγραφικών εικόνων.
Με τον καιρό και τη δουλειά, μέσα από την ασκητική εναλλαγή ευχών και παθών, η ζωγραφική του Αλέκου Κυραρίνη διεκδικεί πλέον με αξιώσεις τη χαμηλόφωνη ευγένεια της Ελληνορθόδοξης καλλιτεχνικής παράδοσης. Τα σχήματα καμπύλωσαν και γλύκαναν αλλά στερεώθηκαν καλύτερα. Τα χρώματα, πάντα τολμηρά μα ποτέ κραυγαλέα, εκπέμπουν ολοένα και πιο ανεπαίσθητο αλλά βαθύτερο ρυθμό• τον σίγουρο παλμό μιας αρμονίας φυσικής, όπως τα χρώματα πάνω σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο.
Η γενέτειρά του, η Τήνος, με τη δική της ισχυρή καλλιτεχνική παράδοση, υποδέχεται την τελευταία έκθεση του ζωγράφου, που τιμά τον τόπο του επιστρέφοντας πάντα σε αυτόν εφοδιασμένος με τα σύμβολα της ζωγραφικής του. Ακριβέστερα, εφόσον ο λόγος της και η μορφή της προπορεύονται, η τέχνη είναι εκείνη που επιστρέφει στις ρίζες της συνοδευόμενη από τον αφοσιωμένο σε αυτήν δημιουργό.
Ο Αλέκος Κυραρίνης βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σταυροδρόμι που πάντα επιθυμούσε να φτάσει. Είναι έτοιμος να ακολουθήσει την πορεία που το έργο του χαράζει πριν από εκείνον. Έχοντας συνδιαλεχθεί με τις μορφές των Ευρωπαίων πρωτοπόρων του 20ου αιώνα, –Ματίς, Πικάσο, Μπρακ, Κλέε– απομακρύνεται ευγνώμων για να βυθιστεί στις χριστιανικές καταβολές των έργων του. Ισοδύναμα σοβαρός και παιγνιώδης, ταυτόχρονα τρυφερός και απόλυτος, κοιτάζει ξανά, με τα μάτια της ζωγραφικής του, τον ορίζοντα της Τήνου: τον μεγάλο Χαλεπά, τη λαϊκή αρχιτεκτονική, τις μαρμάρινες κρήνες, τα βυζαντινά τέμπλα των εκκλησιών.
Συγχρόνως σκέπτεται, απορεί, ζυγίζει τα λόγια του. Διότι όσο η ζωγραφική ανοίγει δρόμο σκάβοντας τη σιωπή, τα λόγια μάς είναι χρήσιμα. Ελπίζουμε ωστόσο ότι όταν επιτέλους θα σωπάσουμε, τα έργα μας θα τραγουδήσουν.
Ιούλιος 2015
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
