Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
Μητέρα είναι εκείνη η παλιά καρέκλα όπου κάθεται ο θάνατος και περιμένει την επιστροφή μας
Η ποδιά της φοβάται τα στιλέτα και τη φωτιά στο μαγκάλι
Στην οποία ο Πατέρας καίει τα νεκρά γράμματα που του στέλνει
Υποχρεωμένη δήθεν λόγω των κληρονομικών και της επέκτασης του σύμπαντος
Η μητέρα αναγκάστηκε να μετακινήσει τον κήπο της στο δρόμο
Από τότε έχουν καταστραφεί τα πρόσωπά μας από τα λουλούδια
Η ίδια λησμόνησε τα ονόματα όλων των παιδιών της για να μην τα δει να πεθαίνουν
Τα τρύπησε με τις βελόνες που υφαίνει τη μελαγχολία
Και τα έθαψε στο μυστικό νεκροταφείο της σκιάς της
Μέσα της ένα τυφλό σκυλί φυλάει τα οστά μας
Το τρένο κάνει να τρέμει η ψυχή της κάθε αυγή
Κι εκείνη σηκώνεται κι ετοιμάζει στον μικρότερο που τη συντηρεί το πρωινό
Στο σπίτι οι κατσαρίδες εξαφανίστηκαν όταν πέθανε ο παππούς
Θα επιστρέψουν με τη βροχή όταν η Μητέρα θα φύγει
[Το ποίημα του Miyer Pineda (Τούνχα Κολομβίας, 1979), από το βιβλίο El hastío de las manos (2010). Η μετάφραση δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
