Δεν είν’ το σπίτι μου εδώ, δεν είναι οι σπιτιακοί μου.
Εδώ νηστεύουν την χαρά κι αρταίνονται την πίκρα.
Ζαλικωμένος ουρανός, ξαστοχημένες μέρες
Ζάφτι τα ξεχωρίσματα δεν κάνουνε οι νύχτες.
Φαρμάκι είν’ τα γιατρικά, πικραίνουνε το στόμα.
Κρύβομαι μες τις φυλλωσιές και στων νερών τον ήχο
Μην τύχει κι ανταμώσουμε και δεν μ’ αναγνωρίσεις.
Η φλόγα καίει το κερί και το κορμί το χώμα
Αυτοί που δεν κατέχουνε, σ’ έχουν για πεθαμένο.
Εδώ είναι το σπίτι μου, εδώ κι οι σπιτιακοί μου.
Εδώ τραπέζι στρώνεται και δεν μαυροφορούνε
Το χώμα τρώει τον ουρανό, το βράδυ δεν νυχτώνει
Φέρνει νερό απ’ τα βουνά και πλένονται οι νύχτες.
Εσύ είσαι το ο ίσκιος μου, εσύ και η δροσιά του.
Εδώ να πέσω σύγκορμος μήπως κι απαντηθούμε.
Εδώ να γείρω άκοπος μήπως και με γνωρίσεις.
Κι όσο κοιτάμε στα νερά, άσπρο πανί να δούμε
Γαλέρα η αγάπη μας στα κορφοβούνια πλέει.
Μνήμη Σταμάτη Ν. Παπασταματέλου
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Το έργο είναι του Χρήστου Μποκόρου.]
