[…] Έχετε γράψει τουλάχιστον δύο βιβλίο για τη Ρωσία και την πρώην Σοβιετική Ένωση ‒και αναφέρομαι και στο Limonov και στο Ένα ρωσικό μυθιστόρημα‒, όπου προσπαθείτε να αποδώσετε φωνές που είναι εναλλακτικές ως προς το κυρίαρχο δυτικό παράδειγμα, και αυτό συνέβη πριν την πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία. Τώρα που η κρίση αυτή έχει ξεσπάσει και εξελιχθεί, πιστεύετε ότι τα βιβλία σας αυτά μαθαίνουν κάτι σ’ εμάς τους δυτικούς ανθρώπους, μας βοηθούν να κατανοήσουμε;
Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που συμβαίνει δεν μου φαίνεται και τόσο δύσκολο να το κατανοήσουμε. Το δύσκολο είναι το πώς εμείς θα αντιδράσουμε, το να ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε απέναντι σε αυτό, και όταν λέω εμείς, εννοώ η Δύση, οι δημοκράτες κ.τ.λ. Αυτό που συμβαίνει, δηλαδή, είναι η νοσταλγία μιας αυτοκρατορίας με μια τεράστια επικράτεια, η οποία προκαλεί τον φόβο σε όλον τον κόσμο, και είναι αυτήν τη στιγμή επικεφαλής της Ρωσίας ένας πολιτικός άνδρας ισχυρός και ευφυής με τον τρόπο του, ο οποίος χρησιμοποιεί τη μεγάλη αυτή νοσταλγία της αυτοκρατορίας. Επομένως, η ερμηνεία δεν μου φαίνεται δύσκολη. Το ζήτημα όμως του να ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αυτό που εγώ προσωπικά προσπάθησα να συνεισφέρω είναι να διηγηθώ την ιστορία μιας μορφής όπως ο ποιητής Edouard Limonov, ο οποίος σαν για να κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα, ενώ τοποθετείται ακριβώς στην ίδια γραμμή με κάποιον όπως ο Putin, είναι ταυτοχρόνως και ένας επίσημος αντιπολιτευόμενος στον Putin, το οποίο για εμάς θα φαινόταν σχιζοφρενικό. Αυτό, λοιπόν, που προσπαθώ είναι να καταλάβουμε ότι ακόμη κι αν όλα αυτά είναι πράγματα που μας ενοχλούν και δεν μας αρέσουν σε όλους εμάς τους δυτικούς δημοκράτες, ε λοιπόν, τι να κάνουμε, υπάρχουν πολλοί Ρώσοι, και πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο και όχι μόνο στη Ρωσία, που δεν σκέφτονται όπως εμείς, οι δυτικοί δημοκράτες. Μπορεί να μας δυσαρεστεί αυτό, αλλά έτσι είναι. Και πρέπει να το λάβουμε υπ’ όψη, να προσπαθήσουμε να το δούμε τουλάχιστον, να το ακούσουμε, να το κατανοήσουμε. Αυτό δε σημαίνει να συμφωνήσουμε μαζί τους ή να τους δώσουμε δίκιο, αλλά να δούμε ότι υπάρχουν και άλλες θεάσεις του κόσμου διαφορετικές από τη δική μας, δηλαδή από τη θεώρηση ενός δημοκράτη που πιστεύει στα δικαιώματα του ανθρώπου. Ήταν κι αυτό ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία του να παρουσιάσεις το πορτρέτο ενός ανθρώπου, όπως ο Limonov, δηλαδή το να δείξεις κάποιον που είναι ευφυής και με τον τρόπο του τίμιος και ο οποίος έχει μια θεώρηση του κόσμου τελείως αντίθετη προς τη δική μου και προς αυτήν ενός μεγάλου μέρους των αναγνωστών μου. Ας πούμε να παρουσιάσεις έναν άνθρωπο για τον οποίο αξίες που εμένα μου είναι πολύ προσφιλείς, όπως η δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου, γι’ αυτόν, δηλαδή για κάποιον όπως ο Limonov, δεν είναι παρά bullshit, κυρίαρχη ιδεολογία.[…]
[Απόσπασμα από την πολυσέλιδη συνέντευξη που δημοσιεύεται στο ενδέκατο τεύχος του περιοδικού Φρέαρ. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας. Στη φωτογραφία ο Eduard Limonov με τον Emmanuel Carrère.]
