– Δημιουργία;
– Μόνον η δημιουργία είναι ζωή και μόνον η ζωή είναι δημιουργία.
– Τέχνη;
– Είναι αυτό το ασαφές, το ρευστό, που υπάρχει μέσα μας και μας εξαναγκάζει να εκφράσουμε τον εαυτό μας, τα όνειρά μας, τις τύψεις, μα και τις ενοχές μας.
– Χαρά;
– Χαίρομαι πολύ και με το πιο απλό πράγμα. Αλλά ψυχική μου κατάσταση είναι η μελαγχολία.
– Λύπη;
– Η απώλεια της μητέρας μου. Καταστροφική λύπη.
– Τι μάθημα δίνει η απώλεια;
– Ότι οι άνθρωποι είναι αρκετά άφρονες ώστε να μη ζουν, να μην αξιολογούν το υποκείμενο της αγάπης τους όσο αυτό υπάρχει. Μέσα από την απώλεια, συνειδητοποιούν τα μεγέθη.
– Διεκδίκηση;
– Δεν διεκδικώ παρά τον εαυτό μου από τον εαυτό μου.
– Έρωτας;
– Είναι η ολοκλήρωση της ζωής και δεν έχει ποτέ εντοπισμό. Η κατάσταση του να ζεις, να βιώνεις. Δεν είναι ο έρωτας προς κάποιον. Είναι ο έρωτας καθαυτόν, ως βίωση ζωής.
– Μίσος;
– Ποτέ. Δεν θα το καταδεχόμουν εξάλλου.
– Φιλία;
– Απέραντη. Είναι πάνω από τον έρωτα. Κατά την πλατωνική έννοια είναι η ουσία του έρωτα. Είναι η φιλότητα.
– Αδικία;
– Ποιος αδίκησε; Εγώ τον άλλο ή ο άλλος εμένα; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει.
– Εξάρτηση;
– Η μόνη που δεν θα πάψω ποτέ να έχω, είναι η πλήρης εξάρτηση από τους φίλους μου. Κεκοιμημένους και ζώντες.
– Όνειρο;
– Το επόμενο βιβλίο που θέλω να γράψω.
– Διασκέδαση;
– Είναι η παρέα. Η συντροφικότητα. Η διαμοίραση, όπως με το κρασί και το ψωμί.
– Αγωνία;
– Απέραντη. Δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή, παρά μονάχα ως αγωνία ζωής. Αν δε την ζήσεις ως αγωνία ζωής, ως επώδυνο τρόπο βίωσης της ζωής, τότε μεταπίπτει σε χρηστικότητα, σε αγορά…
– Αναγνώριση;
– Είναι μια ανήθικη αστική συνήθεια.
[Πρώτη δημοσίευση. Φωτογραφία: Kai Ziehl.]
