Αυτή η υγρασία που σκαρφαλώνει στα σπίτια, αυτό το μεγάλο κεφάλι του αλόγου ή τ΄ άστρο που βγαίνει ολόκληρο και ακέραιο είναι τ’ αποψινά θαύματα του μικρού παραθύρου.
Η Ελένη, τα ποιήματα στ’ όνομά της, τα σκισμένα ρούχα και τα δελτία των οπλιτών της Α΄ τάξεως κάνουν αυτή τη νύχτα αφόρητη.
Κάθε καλοκαίρι μετρώ τις φωτογραφίες που παλεύουν με τον καιρό και αληθινά προσεύχομαι γι’ αυτές.
Και αν βαδίζω αντίθετα απ’ την εποχή μου έχει ένα τίμημα και την υποχρέωση μιας προσήλωσης σ’ όλα τα δράματα, σ’ όλες ανεξαιρέτως τις ιδέες.
Εμπρός στα μάτια μου να γεννιέσαι, λέει μαύρος, ήλιος, σκληρός στη ράχη του κύματος.
Είσαι ένα όνομα, μια χώρα, ένα χαράκωμα.
Είσαι ο κύκλος του στόματος πριν κλείσει, τα παλαιά εργοστάσια και οι πορείες.
Θέλω να πω στις φωτογραφίες της σχολής των λογιστών εγώ πάντοτε θα σε διακρίνω.
Στις επαρχίες που φθάνουν απ’ το δρόμο, διακόπτοντας την ενατένιση εγώ πάντα θα σ’ αναγνωρίζω.
Σε πεθαμένα καφενεία, καιόμενο, σε ξέφρενες τροχιές, στη λήξη μιας εποχής.
[Πρώτη δημοσίευση.]
