«Από τον Καβάφη ‒που διαπότισε τη ζωή μου και την αισθητική μου‒ διδάχτηκα την τόλμη της εξομολόγησης, τη στρωτή διατύπωση, το συνδυασμό πεζολογικής έκφρασης και εσωτερικού ρυθμού […]» δηλώνει ο ίδιος ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ανοίγοντας όλα του τα χαρτιά στον επίδοξο μελετητή του. Για να καταστεί, δε, ακόμα πιο σαφές το γεγονός της «βαριάς σκιάς» του Καβάφη σημειώνει: «Αυτά που παρακάμπτει ο Καβάφης, εμένα με τσούζουν: το ανικανοποίητο, η εκμετάλλευση, το τσαλαπάτημα, η κακοήθεια, η συντριβή, η τύψη, η ενοχή, η αηδία, η απελπισία […] η στέρηση, που μυστικά ανεφοδιάζει την ελπίδα και την επιθυμία, και προπάντων υπάρχει η λαχτάρα για ανταπόκριση, που προσπαθεί να μετατρέψει σε αγαλλίαση την καταστροφή». Η κριτική δεν άργησε να αναζητήσει τη, ρητά δηλωμένη, συνομιλία κατά κύριο λόγο στα ποιήματα του Χριστιανόπουλου, αλλά και σε κάποια από τα πεζά του• φαίνεται, πως το πλέον κατάλληλο να υποβληθεί σε αυτή την εξέταση είναι «ο κ. Γαρύφαλλος» της Κάτω βόλτας, το οποίο –κατά προσωπική εκτίμηση– αποτελεί την πεζή εκδοχή τριών καβαφικών ποιημάτων.
«Ο κ. Γαρύφαλλος» ανήκει στο ομότιτλο πρώτο μέρος της Κάτω βόλτας, μαζί με άλλα τρία ομόθεμα διηγήματα, «όπου η εκμετάλλευση, ο εμπαιγμός και η καταρράκωση έρχονται σαν αποτέλεσμα της σεξουαλικής ανικανότητας και ανορθοδοξίας». Τέσσερα διηγήματα, τέσσερις ήρωες ημιτελείς, ανολοκλήρωτοι, αφού, είτε το ερωτικό τους πάθος διακόπηκε βίαια («Χαλασμένο στομάχι», «Ο κ. Γαρύφαλλος»), είτε έμεινε ανολοκλήρωτο, αφήνοντας μια πικρή επίγευση στον πρωταγωνιστή («Οι χαρχάλες», «Διακοπές στην Αθήνα»). Μόνο όμως, τον κ. Γαρύφαλλο μπορούμε να διαβάσουμε σ’ ένα βάθος χρόνου, επειδή η ιστορία του, σε αντίθεση με τις άλλες τρεις, που η πιο μακροχρόνια περιορίζεται σε ένα τριήμερο, εκτείνεται σε βάθος μηνών. […]
[Απόσπασμα από μελέτη που δημοσιεύεται στο τεύχος 10 του περιοδικού. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του τεύχους είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
