Είστε ποιητής αγαπητός στην Ελλάδα αλλά η σχέση σας με τον ελληνικό πολιτισμό ξεκινάει ήδη από την επιλογή του ονόματός σας. Πώς επιλέξατε εσείς, ένας Άραβας, ένα παγανιστικό ψευδώνυμο, σχετιζόμενο με μια κουλτούρα διαφορετική αλλά πάντα σε διάλογο με την αραβική;
Είναι μια ιστορία που μου αρέσει να διηγούμαι [γέλια]. Όταν ήμουν δώδεκα-δεκατριών ετών, έγραφα ποιήματα υπογεγραμμένα με το όνομά μου Ali Ahmad Said Esber και τα έστελνα σε εφημερίδες και περιοδικά για δημοσίευση. Αλλά κανένα δεν ήθελε να τα δημοσιεύσει. Μία ημέρα, που ήμουν θλιμμένος γι’ αυτό, έτυχε να διαβάσω σε μία εφημερίδα για τον μύθο του Άδωνι: Πώς ήταν ο θεός του έρωτα και του κάλλους και πώς η Αφροδίτη, ‒που είναι η Αστάρτη στη φοινικική μυθολογία‒, τον ερωτεύτηκε, και πώς μια ημέρα πήγε να κυνηγήσει έναν κάπρο σε ένα δάσος του Λιβάνου. Αλλά αντί να σκοτώσει ο Άδωνις τον κάπρο, ήταν ο κάπρος που τον σκότωσε. Και το αίμα του έγινε ένα κόκκινο άνθος, που το λέμε ανεμώνη. Κι όλα τα χρόνια στο ποτάμι του Άδωνι στον Λίβανο ρέει ένα κοκκινωπό νερό, ‒μέχρι και σήμερα ακόμη, επειδή η γη είναι κόκκινη‒, και λένε ότι είναι το αίμα του. Από το αίμα του Άδωνι, δηλαδή, προήλθε σύμφωνα με τον μύθο και η ανεμώνη και το κοκκινωπό νερό του ποταμιού. Μόλις πρωτοδιάβασα τον μύθο, ήξερα ότι βρήκα το όνομά μου. Και τα περιοδικά που δεν με δημοσίευαν, ήταν οι κάπροι που με σκότωναν, φανταζόμουν. Έγραψα, λοιπόν, ένα κείμενο με την υπογραφή «Άδωνις» και το ίδιο περιοδικό που δεν με είχε ποτέ δημοσιεύσει, τώρα με δημοσίευσε. Έστειλα κι άλλο και το ξαναδημοσίευσαν με την ένδειξη «παρακαλείται ο κύριος Άδωνις να παρουσιαστεί στη Σύνταξη», στο γραφείο. […]
[Απόσπασμα από την εκτενή συνέντευξη του σπουδαίου Σύρου ποιητή που δημοσιεύεται στο τεύχος 10 του περιοδικού. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του τεύχους είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
