Εις μνήμην
Οι βραδινοί εκφωνητές διέκοψαν τη λύπη μας. Εξέπεμψαν σήμα αργά τη νύχτα, κατάπληκτοι και ευτυχισμένοι σταθήκαμε εμπρός στους δέκτες. Σε όλα τα σπίτια λευκές νύχτες, σε όλα τα παράθυρα άγρυπνοι ίσκιοι και τα πουλιά σε εκείνους τους σχηματισμούς που οι οιωνοσκόποι μελετούν, ερμηνεύοντας το γράμμα του μέλλοντος. Σταθήκαμε, πέρα οι ηλεκτρικές φωνές που έρχονται από τους λόφους, φορτωμένες ήμερο πανικό, οι φωνές που σπέρνονταν μες στον άνεμο.
Σωθήκαμε, είπαν οι εκφωνητές και σβήσαν τα σπίτια, χαθήκαν πια οι απελπισμένες, ωραίες θέες των μικρών παραθύρων μας. Σωθήκαμε είπαν και όλοι στρέψαμε το πρόσωπο προς τους φωσφορικούς σταυρούς. Έπειτα συλλογιστήκαμε ταπεινά το θαύμα. Οι εκφωνητές είπαν πως η σωτηρία μας επήλθε αργά απόψε τη νύχτα. Ο θάνατος ενός βρέφους, τα αίματα μες στους διαδρόμους, το σκοτωμένο, ερυθρό σώμα που βαπτίστηκε εις το όνομα του θεού, συνιστά τη σωτηρία μας. Πάει να πει θρηνήσαμε όλοι ως τα χαράματα, έπειτα μες στις λάσπες τραβήξαμε κατά το κοιμητήριο, εμπρός το λιγοστό χώμα στους ώμους, οι πρωινοί εργάτες που χαμηλώνουν το πρόσωπο. Οι μορφές μας στιγματισμένες από ίσκιους, λάθη και οδύνες αποκαλύφθηκαν εμπρός στο πλήθος. Κλείσαμε ξανά τα ασημικά και τις καρδιές μας μες στα κλουβιά και επιδοθήκαμε σοφότεροι και ρημαγμένοι στη συνήθεια των σπασμών.
Λησμόνησα να σας πω, πως κάθε χρόνο στο μέσον του Ιούνη τιμούμε τη μνήμη του βρέφους εκείνου, τη μνήμη του μεγάλου ύπνου. Το βρέφος εκείνο, άγιος προστάτης των ορθοδόξων δυστυχισμένων, χρησμός και νόστος.
