Έφευγες με τ’ αυτοκίνητο σηκώνοντας χώματα. Στα πλαστικά φώτα μιας άλλης εποχής δυο πρόσωπα με φόντο τη θάλασσα. Ύστερα με χιόνι στα μαλλιά, με τον έναν να λείπει πάντα. Όμως εγώ προσέχω πάντα το φόντο και έτσι ελπίζω. Έχω μικρές σχεδίες στα μάτια μου, μικρές σχεδίες.
Απόψε παίζεται ένα τρυφερό, αμερικανικό δράμα. Τ’ ασπρόμαυρο ήταν πάντα το χρώμα της. Και έτσι από ένστικτο τριγύρναγε σε φλεγόμενους τόπους, αποχαιρετώντας μας με το ίδιο, ηρωικό χαμόγελο.
Την είδα ξανά στην 3η Σεπτεμβρίου που ανέβαινε μ’ αλεξανδρινά στα χέρια, ετοιμοθάνατη, με σφαγμένα χέρια, σκιά του εαυτού της. Ήταν ολόκληρη μια καρδιά που χτυπούσε τώρα κάτω απ΄τους εξώστες, μια τρομερή, νεανική μοναξιά ανεπανάληπτη.
Θα την πουν αγία των πρώτων ημερών του Δεκεμβρίου, θα την λατρέψουν.
Καμιά φορά μιλώ σαν να ΄ναι εδώ. Η όψη μου είναι σπασμένοι καθρέφτες. Όπως αυτές οι ιστορίες που απόψε την αφορούν.
Μιλώ τόσο προσωπικά γιατί περιφρονώ ότι απ΄ένστικτο δεν πεθαίνει.
Εγώ δεν ζωγραφίζω, δεν φτιάχνω γέφυρες.
Είμαι.
[Ο πίνακας είναι του Francis Bacon.]
