Ποιητής της γενιάς της άρνησης, όπως ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τη γενιά του, τη γενιά του 70, ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου έχει διαμορφώσει το προσωπικό του κλειστό ποιητικό σύμπαν με τα δικά του υλικά, επιλεγμένα πολύ προσεκτικά, με επιμέλεια, σύμφωνα με τον τρόπο που ο ίδιος προσλαμβάνει τη φύση, την ιστορία και την κοινωνία που τον περιβάλλουν. Ένας μικρόκοσμος, ένα σύμπαν οχυρωμένο και περίκλειστο στο μεταίχμιο του ύπνου και της εγρήγορσης, ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, τη ζωή και τον θάνατο, μια οιονεί θεατρική σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής, ερήμην των όποιων θεατών, ζει και κινείται στο εφιαλτικό και τραυματισμένο εσωτερικό του τοπίο, συνομιλεί με τους νεκρούς, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν κατονομάζονται και δεν βιογραφούνται, τους νεκρούς που ανεξέλεγκτα και σταθερά το επισκέπτονται, το ελέγχουν και το κυβερνούν. Μ’ αυτούς συμπορεύεται και ενίοτε ταυτίζεται το ποιητικό υποκείμενο, το οποίο βλέπει διαρκώς το επαπειλούμενο κενό και το θάνατο χωρίς αυταπάτες, πρόσκαιρες παραμυθίες και δίχως να λησμονά. Η ελπίδα, οι ψευδαισθήσεις απόδρασης και μεταφυσικής σωτηρίας δεν έχουν καμία θέση στο ποιητικό αυτό σύμπαν. Το άτομο βιώνει την οντολογική μοναξιά του, την υπαρξιακή ενοχή του, τον στοιχειωμένο φόβο και τη διαρκή ψυχική κατήφεια από την αδιάκοπη αναμονή του κακού, ώστε δεν έχει περίσσευμα ενέργειας για να ανακαλύψει τις ανθρώπινες ανάγκες του, πόσο μάλλον να μεριμνήσει για την ικανοποίησή τους.
Στο ποιητικό σύμπαν του Παπαγεωργίου υπάρχει μια εικονοποιία με θητεία στο παράλογο και το ζοφερό, που αναδεικνύει το σκοτεινό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, το καθημαγμένο από ανεπανόρθωτες υπαρξιακές βλάβες. Κυριαρχεί η αποκρουστική όψη του κακού σε πρώτο πλάνο και το άτομο στέκεται απέναντί της, την αντικρίζει και μιλά γι’ αυτήν με μια πεισματική εμμονή, μιαν αυτοτιμωρητική διάθεση, ναρκισσιστικά ηδονική. Τοπίο του ποιήματος το σώμα, το αινιγματικό πεδίο δράσης του υποκειμένου αλλά ταυτόχρονα και το όριο απέναντι στον κόσμο. Το πάσχον σώμα λειτουργεί ως τόπος μαρτυρίου. Χειρουργική προσέγγιση του πόνου, η ποίηση ως ένα εσωτερικό, μοναχικό ταξίδι φτάνει στον πυρήνα της ύπαρξης, λειτουργεί ως ανατομία της οδύνης. Το σώμα κουβαλά φορτία της οικογενειακής και φυλετικής μνήμης, φορτία που δεν του ανήκουν, αλλά ταυτιζόμενο με τους προπάτορες, τα χρεώνεται δια βίου. […]
[Η συνέχεια στην έντυπη έκδοση που κυκλοφορεί. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
