Η ποίηση που επιδιώκει την αισθητική τελειότητα και την ομορφιά [όπως και η τέχνη], δεν σημαίνει ότι απεκδύεται τον κριτικό χαρακτήρα της ποιήσεως. Δεν είναι, δηλαδή, μια τέχνη χωρίς κοινωνική σημασία. Τουναντίον, η υπεράσπιση της ομορφιάς μέσα από τη δημιουργία μιας ποίησης και τέχνης υψηλής αισθητικής στάθμης σ’ έναν κακάσχημο κόσμο, σε έναν κόσμο που κονιορτοποιεί ό,τι όμορφο, είναι μια ύψιστη πολιτική πράξη.
Ποιητές και καλλιτέχνες που επιδίωξαν την αισθητική τελειότητα ήρθαν συχνά στην ιστορία σε σύγκρουση με την εποχή και το κοινωνικό τους περιβάλλον, εκφράζοντας τη φρίκη και την αηδία τους απέναντι στις συνθήκες της κοινωνικής ασχημίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Μπορούμε επομένως να μιλάμε για ένα είδος Αισθητικής κοινωνικής κριτικής.
Οι αισθητικοί ποιητές, όπως λ.χ ο Κώστας Καρυωτάκης και ο Ρώμος Φιλύρας, αλλά βεβαίως με κορυφαίο παράδειγμα τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, στην αναζήτηση τους για αισθητική τελειότητα απογοητεύονται συχνά από έναν κόσμο στον οποίο κάθε άλλο παρά αισθητική τελειότητα, αυθεντικότητα και ομορφιά υπάρχει. Αυτή η απογοήτευσή τους μετουσιώνεται συχνά σε κριτική άρνηση ή και παθιασμένη δίψα για μια κοσμογονική κοινωνική αλλαγή.
[Έργο του Mario Rossi.]
