Αθήνα, 20 Οκτωβρίου
Ακαδημίας και Πανεπιστημίου. Δρόμοι αδιάφοροι, πολυσύχναστοι που επιμένουν. Δρόμοι που κάποτε περπάτησαν οι δικοί μας άνθρωποι, δρόμοι και τόποι που κάποτε θα αφήσουμε και εμείς για πάντα.
Μου προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση και απορία, με πληγώνει βαθιά και απροσδιόριστα η καθημερινή διαπίστωση ότι οι άνθρωποι φεύγουν και οι δρόμοι, οι τόποι μένουν. Ας μην αναφερθώ στη μαγεία, στην ακαταμάχητη γοητεία που ασκούν τα ερείπια των αλλοτινών καιρών, τμήματα οικισμών, λείψανα οικιών, ναών, γκρεμισμένοι τοίχοι και περίβολοι, λίθοι, πλίνθοι, σκελετοί, συντρίμματα ανευρεθέντα με την απηνή, τη βάρβαρη αρχαιολογική σκαπάνη.
Αναρωτιέμαι γιατί και προς τι; Οι άνθρωποι έχουν φύγει, λείπουν και παραμένουν και στέκονται οι τόποι και τα έργα τους; Αδιάφορο το ποιόν, το όποιο τυχόν αισθητικό τους κάλλος ή η εκτρωματική τους όψη, το γεγονός και μόνον ότι τα ανευρεθέντα κατάλοιπα του παρελθόντος, τα ερειπωμένα μνημεία, εξακολουθούν να υφίστανται σε πείσμα των δημιουργών τους που παρήλθαν, σε πείσμα των ψυχών που φιλοξένησαν και αντήχησαν πιστά στο γδούπο των βημάτων τους, στους στεναγμούς και τις ελπίδες τους, τους προσδίδει μιαν ατίμητη, μιαν ανυπέρβλητη αξία. Γιατί; Γιατί;
Μήπως γιατί φέρουν επάνω τους αδιόρατη τη σφραγίδα του απελθόντος προσώπου; Μήπως γιατί τώρα πλέον οι τόποι τούτοι, τα έργα εκείνα, τα κατά συρροή, ενίοτε, αισθητικά και πολεοδομικά εγκλήματα, συνορεύουν μόνο με το Θεό, διαπερνώνται ριγώντας ανάκουστα σαν άνθη – άλλης τάξης – με ορθωμένη την κεφαλή, από τον Άπειρο, χωρίς να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους κανένας προβληματισμός, κανένας λογισμός, κανένα σύννεφο επιθυμίας; Μήπως γιατί από μέσα τους αναδύονται οι μνήμες γυμνές, σάμπως γονυπετείς από το φορτίο του χρόνου, καθάριες όμως ενώπιον του εταστικού βλέμματος του Κυρίου, ναρκωμένα πουλιά της Δευτέρας Παρουσίας Του, που δεν ήρθε ακόμα;
Ακαδημίας και Πανεπιστημίου. Τα πάντα γύρω και εντός μας, κάτωθεν και άνωθεν φωνάζουν, ότι «ὁ ἀποθανών δεδικαίωται ἀπό τῆς ἁμαρτίας», τα κτήρια, οι λεωφόροι, τα έργα των ανθρώπων που απήλθαν, τα πάντα αφημένα στο χρόνο, μα πιο πολύ αφημένα στο Θεό, όπως ξέμπλεκα μαλλιά στον άνεμο.
Ακαδημίας και Πανεπιστημίου. Το παρελθόν παραδόθηκε στο μέλλον. Ο «Αναπεσών εκοιμήθη ως λέων» και οι δικοί μας ληθαργικά κοιμούνται κάτω από το καθημερινό βουητό των τροχοφόρων.
Ακαδημίας και Πανεπιστημίου. Δρόμοι αδιάφοροι πλέον και παγεροί. Τόποι και δρόμοι όμως που προϋπήρξαν. Τόποι και δρόμοι που παραμένουν. Για να θυμίζουν τόσους και τόσους ανθρώπους, δικούς μας ανθρώπους, που πέρασαν.
