Τα διηγήματά σας αντλούν ιδιαίτερα από τη δημοφιλή κουλτούρα και αποτυπώνουν ποικίλες πτυχές της ζωής της μικρομεσαίας τάξης του Ισραήλ. Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε και πώς αυτό επηρέασε τη γραφή σας;
Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη πολύ κοντά στο Τελ Αβίβ και προέρχομαι από μια οικογένεια της μεσαίας τάξης. Οι γονείς μου ήταν επιζώντες του Ολοκαυτώματος και ήρθαν στο Ισραήλ άποροι∙ μάλιστα, η μητέρα μου έφτασε στη χώρα τελείως μόνη, χωρίς οικογένεια (είχε χάσει και τους δύο γονείς της στον πόλεμο). Έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια: ο αδελφός μου είναι ακτιβιστής της ριζοσπαστικής αριστεράς και αντισιωνιστής, πρωτεργάτης του κινήματος υπέρ της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας στο Ισραήλ∙ η αδελφή μου είναι φανατική ορθόδοξη Εβραία, η οποία έχει, στα πενήντα ένα της χρόνια, έντεκα παιδιά και δώδεκα εγγόνια. Ο πατέρας μου, έχοντας επιβιώσει από το Ολοκαύτωμα, πήρε μιαν απόφαση: να εκλάβει τη ζωή σαν ένα υπέροχο δώρο. Έτσι, επέλεξε να ζήσει όχι μόνο μία ζωή, αλλά όσες περισσότερες μπορούσε. Αποφάσισε να αλλάζει επάγγελμα κάθε επτά χρόνια – και τήρησε αυτή του την υπόσχεση. Καθώς μεγάλωνα, πρώτα ως παιδί κι έπειτα ως έφηβος, συναναστράφηκα πολλούς οικοδόμους, μάγειρες σε καντίνες, ψιλικατζήδες, μικρομεσίτες – ένα σωρό ανθρώπους, ανάλογα με την επαγγελματική φάση στην οποία βρισκόταν ο πατέρας μου. Ορισμένοι από τους ανθρώπους αυτούς έγιναν αργότερα χαρακτήρες στα διηγήματά μου. […]
[Ο ισραηλινός πεζογράφος Έτγκαρ Κέρετ (Τελ Αβίβ, 1967) είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες διηγηματογράφους της εποχής μας. Ο Κέρετ εξέδωσε την πρώτη συλλογή του με τίτλο Σωλήνες το 1992. Έκτοτε ακολούθησαν άλλες πέντε, με πιο πρόσφατη τη συλλογή Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα (2010). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε είκοσι έξι γλώσσες (περιλαμβανομένης της Αραβικής) και η φήμη του εξαπλώνεται σ’ όλον τον κόσμο με ταχείς ρυθμούς.
H συνέντευξή του στον Γιάννη Παλαβό δημοσιεύεται στο όγδοο τεύχος μας, που μόλις κυκλοφόρησε.]
