Κατά καιρούς έχω λάβει e-mails ή μηνύματα στο facebook για να συνδράμω το έργο εμπλουτισμού βιβλιοθηκών από σχολεία ή συλλόγους γονέων και έχω ανταποκριθεί θετικά, αποστέλλοντας βιβλία μου. Δεν έχει συμβεί πολλές φορές αυτό, υπάρχουν συνάδελφοι οι οποίοι έχουν βοηθήσει πολύ περισσότερες. Και αυτή την ενέργεια την κάνω, όπως φαντάζομαι και όλοι άλλωστε, με μεγάλη χαρά, νιώθοντας ότι προσθέτω μιαν απειροελάχιστη ψηφίδα σε κάτι καλό. Και η χαρά παραμένει, παρόλο που κάποιες, ευτυχώς λίγες φορές, δεν έχω λάβει, όχι ένα απλό ευχαριστήριο μήνυμα, αλλά ούτε καν μια επιβεβαίωση πως τα βιβλία που έστειλα, έφτασαν στον τελικό παραλήπτη.
Από την κρίση και μετά όμως, κι αυτό το έχω συζητήσει τόσο με συναδέλφους όσο και με ανθρώπους που δουλεύουν σε εκδοτικούς οίκους, τα σχετικά αιτήματα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Και αυτό είναι φυσιολογικό κατά κάποιον τρόπο. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι η επίκληση της πανταχού παρούσας κρίσης για να επιτευχθεί ένας σκοπός που λίγη σχέση έχει με το βιβλίο ή τη φιλαναγνωσία.
Και εξηγούμαι, χωρίς να θέλω να φανώ στο ελάχιστο ειρωνικός: Την αποστολή δακρύβρεχτων σχεδόν μηνυμάτων, που μιλούν για ανεργίες, ακριτικά χωριά ή νησιά, παράλληλα με την προσπάθεια που γίνεται εθελοντικά κι ανυστερόβουλα για να αγαπήσουν τα παιδιά το βιβλίο, για σχολεία που πήγαιναν γονείς και παππούδες, για μεράκι και αυτοθυσίες, την καταλαβαίνω. Αυτό που αρνούμαι να καταλάβω είναι το τελικό αίτημα: Κάνουμε παζάρι για να εξοπλίσουμε το σχολείο μας, αν έχετε την καλοσύνη να μας δωρίσετε κάποια από τα βιβλία σας για να τα πουλήσουμε.[…]
[H συνέχεια στο Φρέαρ τχ. 7, που κυκλοφορεί.]
