[…] Απέναντι στη σημερινή ιδέα της πολιτικής, η οποία διεκδικεί έντονα, αν όχι αποκλειστικά, τον χαρακτηρισμό της πεφωτισμένης, που απορρίπτει οποιαδήποτε σχέση της πολιτικής με τον συμβολικό χώρο της θρησκείας, που επιδιώκει τον αυστηρό διαχωρισμό θρησκείας και πολιτικής και κατά συνέπεια, όπως στην πρώτη νεωτερικότητα, τον περιορισμό της θρησκείας στον ιδιωτικό χώρο, η νέα πολιτική θεολογία προβάλλει την ικανότητα της memoria passionis να θέτει υπό αμφισβήτηση αυτή την, υπερβολικά επίσημη και αισιόδοξη, νέα μορφή της «πολιτικής [που οφείλει να είναι] στο ύψος της νεωτερικότητας», την αυστηρά ουδετερόθρησκη θεμελίωση της πολιτικής δράσης, εμπνεόμενη αυτή τη φορά από μια ελαφρώς προκατειλημμένη ανάγνωση της Hannah Arendt.
Το ζήτημα δεν είναι, προφανώς, να ξεχάσουμε τον δρόμο που χάραξε η νεωτερικότητα και να γυρίσουμε στην «παλαιά» πολιτική θεολογία, την τόσο λυσσαλέα επίκαιρη στη νεοσυντηρητική σκέψη και στην αντίστοιχη πολιτική της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης των πολιτισμών. Η διαφορά είναι ανεπαίσθητη, όμως αβυσσαλέα. Πρόκειται για την αμφισβήτηση μιας οριοθέτησης της πολιτικής που δεν αφήνει ούτε χαραμάδα για να παρεισφρήσει ως ριζοσπαστικό στοιχείο η memoria passionis, που δεν αφήνει «κενό χώρο για το ιερό» (C. Leffort), κανέναν «κενό χώρο στην εξουσία» (Μ. Gauchet), καμία «κενή θέση που να προορίζεται για τον Μεσσία» (A. Heller). Μια πολιτική που, για τον λόγο αυτό, διατρέχει τον κίνδυνο να καταντήσει μάρκετινγκ, στυγνός πραγματισμός και εμπόριο.[…]
[Το πλήρες κείμενο, σε μετάφραση Ούρσουλας Φωσκόλου, στο Φρέαρ τχ. 7 που κυκλοφορεί.]
