Όλα άρχισαν μ’ έναν κάκτο, μια μέδουσα κι ένα χέλι. Ένιωθα την συνείδηση του κόσμου σαν έναν κάκτο σφηνωμένο στο κεφάλι μου. Έπειτα αναρωτιόμουν: είναι ο άνθρωπος η συνείδηση ή η συνείδηση ο άνθρωπος; Είναι η συνείδηση που κατοικεί σαν φωσφορίζουσα μέδουσα στα έγκατα του ανθρώπου ή είναι ο άνθρωπος που κατοικεί σαν φωσφορίζουσα μέδουσα στα έγκατα της συνείδησης; Κι έπειτα προέκυψε ένα ημερολόγιο σαν χέλι.
Ένα ημερολόγιο με προορισμό όχι μόνον την καταγραφή του παράδοξου της ζωής, της ύπαρξης, της φύσης, της τέχνης, της τεχνολογίας, αλλά την επιβολή μιας ματιάς κι ενός βλέμματος ενάντια σε όλα -με τον καλπασμό της ποιητικής φαντασίας πάντα.
Ως συγγραφέας το μόνο που διεκδικώ είναι το δικό μου πρόσωπο που καταγράφει με το δικό του βλέμμα τα γεγονότα κι έπειτα τα αναποδογυρίζει για να διασκεδάσει – γιατί αυτό είναι η λογοτεχνία και κυρίως η ποίηση -το παιχνίδι με τις λέξεις– διασκέδαση –η ωραιότερη διασκέδαση που είχα ποτέ– μια διασκέδαση που διασκεδάζει με τη βεβαιότητα ότι η ζωή είναι και ζωηρή και έξυπνη και νωθρή και άσχημη και ωραία και διεστραμμένη και πονηρή και ανόητη και αφηρημένη και τεχνοκράτισσα και αυτάρεσκη και απατεώνισσα και κλέφτρα και γητεύτρα και μάγισσα και νεράιδα και ξωτικό και φόνισσα …
Για τους ελλιπέστατους παραπάνω λόγους, διότι δεν προλαβαίνω σε αυτή τη ζωή ν’ αναφερθώ σε όλες τις ιδιότητες της ζωής που το μυαλό μου δύναται να συλλάβει, Η ΖΩΗ είναι μια συνεχής ΗΤΤΑ κάθε φιλοσοφικής θέσης που προσπαθεί να την εξηγήσει -γιατί η ζωή πάντα θα προηγείται των γεγονότων και των θεωριών και των πράξεων και των δηλώσεων και των σοφιών και τους ξεγελά όλους με τα τεχνάσματα, με τα ακροβατικά και τις κωλοτούμπες της, γιατί η ζωή είναι αυτό το πονηρό χέλι που πάντα ξεγλιστράει και προπορεύεται – και το στοίχημα της Τέχνης με τη Ζωή είναι να την ξεπεράσει – με μια αέναη σκυταλοδρομία από ανθρώπων έργα …
Ποιος τερματίζει όμως; Η Ζωή ή η Τέχνη; Ίσως ποτέ να μην μάθουμε ή ίσως να ξέρουμε ήδη… και ποιο να είναι το τέρμα; Εκεί στην άκρη του κόσμου όπου λιώνει ο χρόνος και η ζωή χύνεται σε λαμπερό ασήμι; Θα δανειστώ μια εξαίσια διαπίστωση του αγαπημένου συγγραφέα και φιλοσόφου Βίτολντ Γκομπρόβιτς : «Η λογοτεχνία και το χέλι κρατιούνται στη ζωή όσον καιρό καταφέρνουν να γλιστρούν».
Ενδεχομένως λοιπόν και η ζωή να κρατιέται στη ζωή όσον καιρό καταφέρνει να γλιστρά…
[Το παρόν κείμενο διαβάστηκε στην παρουσίαση του βιβλίου της Έλσας Κορνέτη, Ημερολόγιο Φιλοσοφικής Ήττας, Σκέψεις και αφορισμοί για κάθε μελλοντική ποίηση, Κουκούτσι 2013, στον Ιανό Θεσσαλονίκης. Η φωτογραφία είναι της Berta Vicente.]
