Κωστάκη μου, μη φοβάσαι, του έλεγε,
πάνω από τη μαύρη τρύπα
Την είχαμε περικυκλώσει από όλα τα μονοπάτια
του νεκροταφείου ‒ από πέτρα, χαλίκι ή χώμα
Θυμάμαι το ’75, είπε ο φίλος μου,
όταν είχε σγουρά μαλλιά
Είναι όλοι επώνυμοι, άκουσα μια κυρία,
αλλά δεν ήξερα το όνομά της
Ζωή σε λόγου μας, κάναμε χειραψία με έναν
πολιτικό, που θα χρειαζόταν την ευχή περισσότερο
Δεύτερο μανουάλι από πίσω, δώσαμε ραντεβού,
αν και δεν επρόκειτο να πάει κανείς
Θυμάμαι τον Κονδυλάκη μετά από κάθε κηδεία,
είπε, ένας βελούδινος απατεώνας μεταφραστής
Ιδού και άλλο λείψανο του Ιερού Αγώνα
Όπου εις Τούρκων καύκαλα το ξίφος του ακόνα.
[Το έστειλε ο Γ.Χ. σε στενό κύκλο φίλων και το ανεβάζουμε παρά τις επιφυλάξεις του. Η φωτογραφία είναι του Josef Sudek.]
