Ήταν μια Κυριακή του Δεκέμβρη, όταν γνώρισα τον Μπιρμπίλη. Ήμουν δεν ήμουν επτά χρονών. Τον είδα κάτω από ένα δέντρο∙ ήταν μαύρος, μεταξένιος, χουχουλιάρης και… νταής. Άπλωσα το χεράκι μου να τον χαϊδέψω και αυτός φούντωσε την ουρά του, τσούρλωσε τ’ αυτιά του, ανασήκωσε τη ράχη του, έτοιμος προς επίθεση. Έβγαλα απ’ την τσέπη μου το λιγοστό μου ψωμοτύρι και τον έκραξα ψ…ψ…ψ… Τότε με πλησίασε ξελιγωμένος, έφαγε και άραξε όλο νάζι στην αγκαλιά μου.
Ξεθάρρεψα και τον πήγα όλος χαρά στο νεοκλασικό μας σπίτι στην Πλάκα, όπου ζούσα με τις τρεις αδελφές μου. Το σπίτι δεν ζεσταινόταν ποτέ! Το βράδυ κοιμήθηκα με τον Μπιρμπίλη. Ζεστάθηκε το κορμάκι μου και αποκοιμήθηκα γλυκά. Από την επόμενη άρχισαν οι καβγάδες με τις τρεις αδερφές μου. Όλες διεκδικούσαν τη βελούδινη αγκαλιά του. Έδινα καθημερινά «μάχη» για να τον κρατήσω στο κρεβάτι μου και εκείνος ταλαντευόταν προς τα πού θα γείρει.
Όταν έβλεπε ήλιο, ξέφευγε από την αγκαλιά μου, θρονιαζόταν στη λιακάδα κι έγλυφε μανιωδώς το κορμί του∙ «πλυμένος πια» κυνηγούσε τις μύγες στο τζάμι με ζόρικη επιτυχία ή κάποιο ποντίκι που έφευγε λαφροπηδώντας. Το βράδυ μεταμορφωνόταν σε πάπλωμα με πούπουλα ζεστά, κατακλύζοντας τα όνειρα μου. Η ρυθμική ανάσα του γρ γρ γρ ως απέριττη απόδοση ευγνωμοσύνης γαλήνευε τις όποιες ανησυχίες μου. Στο τέλος του Φλεβάρη ωστόσο, ανακάλυψα ότι δεν ήταν Μπιρμπίλης αλλά Μπιρμπίλω, καθώς γέννησε μέσα στις κουβέρτες τέσσερα τρισχαριτωμένα γατάκια, που με τα κλειστά τους ματάκια πάλευαν μεταξύ τους ένα πολύχρωμο φανταχτερό κουβάρι. Μεγάλωναν μέρα τη μέρα και είδαν το φως του ήλιου. Η γατο-οικογένεια εδραίωσε την ηρεμία στο σπίτι.
Πάτησα τα 87. Καταχνιά παντού. Ξάφνου η Μπιρμπίλω παρούσα, φορώντας κόκκινο φιόγκο στην ουρά, γυροφέρνει μ’ ένα φίδι στο στόμα και κράζει με αλλιώτικη φωνή, ενώ ένα σύννεφο περνά μπροστά από τα μάτια μου…
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Jay Maisel. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
