Προσφάτως, πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Εν Αθήναις» μια σπουδαία σε περιεχόμενο τιμητική βραδιά στη μνήμη του ποιητή, στοχαστή, μεταφραστή, Γιώργου Μπλάνα, που «έφυγε» νωρίς. Οι οικείοι του –άξιοι συγχαρητηρίων– οργάνωσαν τη βραδιά, δεκάδες ομότεχνοι του Γ. Μπλάνα κατέκλυσαν το θέατρο, καθώς και ηθοποιοί, σκηνοθέτες, καλλιτέχνες, φίλοι.
Ήταν μια συγκινητική εκδήλωση, με ομιλητές που αναφέρθηκαν σε στιγμιότυπα ζωής, σε πτυχές του πολυδιάστατου έργου του. Αναγνώστηκαν ποιήματα και κείμενα του Γ. Μπλάνα, ενδεικτικά όλου του φάσματος της δημιουργίας του. Μας πήραν και μας ταξίδεψαν τα λόγια του ποιητή και ναι, ήταν παρών κοντά μας.
Νομίζω, πως δεν τονίστηκε επαρκώς από τους ομιλητές μια πολύ σημαντική πτυχή του έργου του Μπλάνα. Αυτή του ευαίσθητου παλμογράφου της κοινωνίας, του ποιητή που νοιάζεται τον διπλανό, που αφουγκράζεται τους συνανθρώπους του και μεταγγίζει σε λέξεις τις στοχαστικές αναζητήσεις του, υπηρετώντας τον ξεχασμένο ανθρωπισμό, του οποίου η ανάγκη ορθώνεται όλο και μεγαλύτερη στις μέρες μας. Άλλοτε τρυφερά, άλλοτε καταγγελτικά, σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά, ο ποιητής είχε διαρκώς το βλέμμα στην κοινωνία που αγωνιζόταν με τη γραφή του να την κάνει καλύτερη.
Ο Μπλάνας βεβαίως και έγραψε ερωτικά και …υπαρξιακά ποιήματα, αλλά δεν έπαψε να κοιτάζει τα κοινωνικά προβλήματα με μια ματιά βαθιά ανθρώπινη. Είναι από τους λίγους που γύρισαν την πλάτη στην «ιδιωτική εσωστρέφεια», που την χαρακτηρίζει μια μίζερη, σχεδόν αυτιστική –έστω ποιητική– γραφή, που αγνοεί τον διπλανό και αναφέρεται μοναχά στους έρωτες, τις αγωνίες και τον φόβο του θανάτου, μια εσωστρέφεια που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι προσφέρει τελικά στον αναγνώστη.
Ήξερε ο Μπλάνας πως λόγος ύπαρξης ενός έργου άξιου να δημοσιοποιηθεί, είναι να χαρίζει αισθητική απόλαυση και να κεντρίζει τον νου επαγωγικά, πράγμα που δυστυχώς θέλουν να αγνοούν αρκετοί ποιητές και ποιήτριες, κυρίως οι νεότεροι -ες. Κι εδώ, προς άρση παρανοήσεων, οφείλω ίσως να επισημάνω ότι δεν εννοώ πως πρέπει να γράφουν οι ποιητές πολιτική ποίηση -μιας και σε κάθε μορφή Τέχνης δεν υπάρχουν όρια, δεν χωρούν τα πρέπει- αλλά εννοώ ότι η ποίηση, πέραν της αυτονόητης αισθητικής, ως στοχαστική γίνεται ολοκληρωμένο δώρο προσφοράς στον αναγνώστη.
Η αφιερωματική βραδιά στον Γιώργο Μπλάνα μας χάρισε όμορφες στιγμές σύμπνοιας, που σε έκαναν να ξεχάσεις τις συνήθεις –ας το ομολογήσουμε– μικρόψυχες αντιζηλίες, υπονομεύσεις, υποτιμήσεις, που υπάρχουν στον ποιητικό χώρο, πράγματα ασυγχώρητα, ωστόσο υπαρκτά. Συμπεριφορές που σπιλώνουν την εικόνα πνευματικών ανθρώπων, που τις συναντάμε συχνότατα στο συνάφι των ομοτέχνων, οι οποίοι στην πλειονότητά τους, συνήθως δεν διαβάζουν τι γράφουν οι άλλοι και αρνούνται να αγκαλιάσουν τους νεότερους με τη θαλπωρή που τους πρέπει, βλέποντάς τους σαν ανταγωνιστές.
Ξεχνώντας ό,τι πικρό, ένιωσα τη ζεστασιά των ανθρώπων που πασχίζουν μόνοι παλεύοντας με τις λέξεις, μονήρεις οι περισσότεροι, αλλά όλοι με την ανάγκη ολοκλήρωσης του έργου τους μέσα από τη μοιρασιά με τον αναγνώστη. Η ανάμνηση του ποιητή ζέστανε τις καρδιές μας και μας έφερε πιο κοντά. Κι αυτό, ήταν ένα ακόμα δώρο του Γιώργου Μπλάνα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
