Φαίνεται ότι όλοι θέλουν να γραπωθούν από κάποια ασφαλή πίστη, να βρουν αμετάκλητους λόγους, κάποιες δικαιολογίες για να είναι έστω δυστυχισμένοι, αφού δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Όπως παρατηρεί ο Σελίν, το να είναι κανείς δυστυχισμένος δεν αρκεί· χρειάζεται να ανακαλύψει έναν αδιάσειστο λόγο, μια αιτία που να τον πείθει ολοκληρωτικά. Μια τέτοια βεβαιότητα, όπως η ακλόνητη πίστη στον Θεό, μπορεί να θεμελιώσει έστω την αξιολύπητη αυτοεικόνα του ανθρώπου ως αμαρτωλού ή αποτυχημένου σε αυτόν τον κόσμο.
Η ζωή, ωστόσο, δεν παρέχει ακλόνητες δικαιολογίες, ούτε για τη δυστυχία ούτε για την αυτοχειρία. Αντίθετα, μας σπρώχνει μπροστά, προσφέροντας μικρές, στιγμιαίες σπίθες ηδονής, χαράς και έμπνευσης, οι οποίες είναι φυσικά εντελώς αδύνατο να θεμελιώσουν μια μόνιμη κατάσταση ευτυχίας. Πάντως, η εύρεση μιας βεβαιότητας, ενός αναλλοίωτου νοήματος φαίνεται να είναι πιο σημαντική από κάθε ευτυχία, ακόμα και με το τίμημα να δικαιολογήσει την απόλυτη δυστυχία.
Για εκείνον που θαρρεί ότι βρίσκεται στο λιμάνι ή που πιστεύει ότι προσαράζει επιτέλους σε ένα λιμάνι, η ζωή η ίδια έρχεται πάντοτε να του υπενθυμίσει, άλλοτε εφιαλτικά και προδοτικά, άλλοτε λυτρωτικά, μα πάντοτε αληθινά, ότι «το καράβι δεν είναι για το λιμάνι.»
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: ©Arcadi Rylov. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
