Οι πινελιές τρέχουν και οργανώνονται με αγωνία πάνω στη νεκρή επιφάνεια του τελάρου. Κάνουν αυτό που ξέρουν: μεταγγίζουν ζωή. Αυτός είναι ο βασικός σκοπός της τέχνης.
Βέβαια, πάντα υπάρχουν ερεθίσματα και επιλεγμένα θέματα, είτε αυτά είναι δανεισμένα από τον χαώδη κόσμο των φαινομένων είτε από μακροβούτια της φαντασίας. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτό που γεννιέται πάνω στις δυο διαστάσεις του τελάρου, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, είναι μια εντελώς νέα πρόταση ζωής∙ μεταφέρει το βάρος του κόσμου σε μετάλλαξη. Τη μετάλλαξη που είναι απολύτως αναγκαία για να χωθεί κάποιος στην αγκαλιά της ποίησης. Αυτόν το νέο κόσμο τον κανοναρχούν οι φόρμες και τα χρώματα καθώς δονούνται το ένα δίπλα στο άλλο.
Όλες οι υπαρξιακές μας αγωνίες βρίσκουν πάντα «τοίχο» πάνω σε μια λέξη – κλειδί: τη στιγμή. Η φωτογραφία φοράει το στέμμα του μέσου που επιτέλους κατάφερε να την αιχμαλωτίσει. Λάθος! Στην πραγματικότητα η στιγμή δεν «συλλαμβάνεται». Αυτό που μένει πάνω στη φωτογραφία είναι το σάβανό της∙ εκείνη έχει ήδη προσπεράσει τον μάταιο τούτο κόσμο…
Μια φωτογραφία δεν αντιγράφεται γιατί δεν περιέχει χρόνο. Η αναπνοή όμως της τέχνης είναι ο παλλόμενος χρόνος. Η ζωγραφική πάλι, από τη φύση της, ΔΕΝ μπορεί να αντιγράψει τίποτα, μόνο ανακαλύπτει και συνάμα αποκαλύπτει. Ανασύρει από τα βάθη του χωροχρόνου μυρωδιές του παρελθόντος και αρώματα του μέλλοντος.
Κύριοι δικαστές κάθε είδους, μην αποφασίζετε για θέματα τέχνης αν δεν διαθέτετε επαρκείς κεραίες πρόσληψης. Είναι επικίνδυνο.
Η Τέχνη δεν δικάζεται. Δεν δικάζεται το μέλλον.
Υ.Γ. Χτες είδα στον ύπνο μου έναν εφιάλτη. Ήτανε, λέει, ο Ντοστογιέφσκι αγκαζέ με τον Σεφέρη και κολλάγανε στην πόρτα μου ένα κλητήριο θέσπισμα, πολύ θυμωμένοι. Ο λόγος; Τους έχω σχεδιάσει με το μολυβάκι μου αρκετές φορές και με πολλή αγάπη. Στον επόμενο εφιάλτη περιμένω τη δικάσιμο.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Μιχάλης Μαδένης. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα, διαβάστε εδώ. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
