frear

Παλιό ταβερνάκι – της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

Στο κουτουκάκι που συναντιόμασταν παλιά, πριν δώσεις μία κλωτσιά και γκρεμίσεις τα όνειρά μας.

Μέσα στη λαϊκή αίσθηση του μικρού χώρου, με τα τραπέζια που ντύνονται με τα παραδοσιακά τραπεζομάντιλα. Ακούγοντας το ραδιόφωνο στο ταμείο να παίζει ένα τραγούδι συνώνυμο με την περίπτωσή μας. Το «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε».

Θα αντικρίσω ξανά το βλέμμα σου, όταν στις κούπες μας βάλουν κρασί. Θα μας χρειαστεί, με τέτοια τρικυμία που θα φέρουν στις ψυχές μας τα λόγια μας.

Τα βλέμματά μας θα προσπαθήσουν να αποφύγουν το ένα το άλλο. Ποιος φταίει, ποιος δε φταίει, αυτό θα είναι πια περιττό. Το βλέμμα είναι το ξίφος που τρυπάει την ψυχή και βγάζει από μέσα μας όλα αυτά που κρύβουμε.

Το γεγονός ότι παλέψαμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι τακτοποιήσαμε τη ζωή μας, ότι ξεπεράσαμε το παρελθόν, ότι δεν υπάρχει πια ούτε στάλα αγάπης να μας ενώνει.

Αλλά αν το είχαμε ξεπεράσει δε θα ήμασταν περισσότερο άνετοι; δε θα τσουγκρίζαμε με χαρά τα ποτήρια μας, δε θα μιλούσαμε με χαρά για την πορεία της ζωής μας;

Δεν μπορούμε. Γιατί χαμένα κομμάτια μέσα μας, που πιέστηκαν να κολλήσουν στην πεποίθησή μας ότι είμαστε καλά, τώρα ξεκολλάνε.

Θα αισθανόμαστε μέσα μας ανακούφιση όταν ο σερβιτόρος θα διακόπτει το στόμα μας που πάει να μιλήσει, φέρνοντάς μας τα πιάτα μας.

Παραδοσιακά πιάτα, ορεκτικά, όλα αυτά που παίρναμε και εκείνα τα χρόνια της πρώτης γνωριμίας. Όταν ξεκινούσαμε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ονειρευόμασταν τη ζωή δίχως να της προσθέσουμε τον σκληρό ρεαλισμό που περιορίζει τη μαγεία.

Θα ξεκινήσω να σου τα σούρνω και θα βλέπω συνοφρυωμένη να προσπαθείς να κρυφτείς πίσω από το μεγάλο πιάτο με τη σαλάτα.

Και δε θα σε αφήνω να φας, θα σου εκφράζω τα παράπονά μου, κάνοντας την απόλαυση του φαγητού να γίνει ένα στραβοκατάπημα.

Και μέσα στην αίσθηση τη λαϊκή, ακούγοντας το κομπολόι που χτυπάει στα χέρια του ο μάγκας εστιάτορας, εμείς θα βάλουμε στην άκρη μίση και έριδες, προσπαθώντας να ζωντανέψουμε τη φωτιά μιας αγάπης της οποίας η φλόγα δεν έσβησε ποτέ..

Σε εκείνη την ταβέρνα που μας ξέρει από τα νιάτα μας. Στο γραφικό δρόμο τον γεμάτο με τουρίστες. Έναν από τους πολλούς της Αθηναϊκής πρωτεύουσας.

Τι να μαζέψεις, τι να αφήσεις, τι να κρατήσεις. Μπόλικες δόσεις εγωισμού, περισσότερες όμως αγάπης. Τραυματισμένης, πληγωμένης αλλά ακόμα υπαρκτής, ζωντανής.

Μέσα σε μία σαλάτα, ένα μπουκάλι κρασί, πίτες και κρέας. Μέσα στα εδέσματα που θυμίζουν παιδικές αναμνήσεις, ξεκινάμε να χτίζουμε από την αρχή τη ραγισμένη μας ζωή.

⸙⸙⸙

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του δωδέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη