Σας λέω όλο ιστορίες απόψε, και ο λόγος είναι εντελώς πρακτικός. Στον χρόνο που μου δόθηκε θα μπορούσα να σας διαβάσω τα άπαντά μου και να περισσέψει κιόλας.
Έχω γράψει μέχρι σήμερα τα λιγότερα δυνατά. Δεν είμαι καθόλου περήφανη γι’ αυτό.
Όμως: Μια ιστορία ακόμα, για τους τίτλους μου.
Τα δύο πρώτα μου βιβλία είναι «βαφτισμένα». Τα Διόδια, όπως σας έλεγα, από τον Ρίτσο.
Το σόι από τον αγαπημένο μου Γιώργο Σαββίδη, που ζήτησε να το διαβάσει, και το διάβασε πριν τυπωθεί.
Στις Ιστορίες για τα βαθιά δεν με πρόλαβε κανείς. Τον τίτλο τους τον ήξερα πριν τελειώσουν.
Για το Στεφάνι, έχω όμως μια γουστόζικη ιστορία.
Είχα τελειώσει από μήνες το βιβλίο, από τον Μάρτιο του 89. Κατακαλόκαιρο, μου τηλεφώνησε ο Χριστόφορος.
Τι κάνεις; Τέλειωσες; Και πώς το λένε;
Του είπα ότι είχα επιμέρους τίτλους στα «κεφάλαιά» του, αλλά τίτλο για όλο το βιβλίο, τίποτα.
Ο Χριστόφορος επέμενε: Τι επιμέρους τίτλους έχεις;
Του είπα, άσ’ το. Οι καλοί μου τίτλοι είναι από τον Σολωμό. Οι άλλοι δύο, οι δικοί μου, δεν ταιριάζουν.
Πάλι με πίεση, τού είπα αυτούς τους δυο, όπως υπάρχουν μέσα στο βιβλίο:
«Ωραία κομμάτια στάζοντας» και «Μ’ ένα στεφάνι φως».
Άντε, βάλε Μ’ ένα στεφάνι φως και τέλειωνε! είπε ο Χριστόφορος.
Και το ’βαλα, και τέλειωσα.
⸙⸙⸙
[Απόσπασμα από το κείμενο αυτοπαρουσίασής της στο Μέγαρο Μουσικής (2009).]
