frear

Πιθανές ταινίες του 2013 για το μέλλον -του Αχιλλέα Ντελλή

1. Το παρελθόν (σκην.: Ασγκάρ Φαραντί, 130′)
Ιρανός στη Γαλλία, με άλλα λόγια η Ανατολή στη Δύση. Πώς μπορεί αυτό το δίπολο να ισορροπήσει; Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται αργά και μεθοδικά, το παρελθόν αναδύεται, γίνεται παρόν και επανακαθορίζει όχι μόνον το πρώην ζευγάρι, αλλά πια και εκείνον, το νέο εραστή, Περσικής ωστόσο καταγωγής που δεν είχε καμία σχέση. Η τελική σκηνή, δραματική, δηλοί ότι το ιστορικό μέλλον μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη, καθώς η απάντηση στο διάλογο Ανατολής και Δύσης, Παρελθόντος και Παρόντος, δεν είναι οριστική, ούτε προδιαγράφει το μέλλον.

to parel8on

2. Ο άγνωστος της λίμνης (σκην. : Αλαίν Ζιρωντί, 100′)
Το θάμπωμα της αντανάκλασης του ήλιου που απορροφά το πρόσωπο και ο πλαταγισμός της κολύμβησης που ακούγεται βαρύς και χθόνιος εικονίζουν την επιθυμία, τα όρια και την ένταση που αυτή κομίζει στο θνητό ανδρικό σώμα. Παίζοντας με είδη (πορνό, ερωτικό δράμα και θρίλερ) ο άγνωστος της λίμνης θέτει το ερώτημα: γνωρίζουμε τελικά τον εαυτό μας και τα όρια ή η ταυτότητά μας μας είναι άγνωστη και ρευστή, όπως η λίμνη;

o agnwstos tis limnis

3. September (σκην.: Πέννυ Παναγιωτοπούλου, 99΄)
Το πέτρινο πρόσωπο της ηρωίδας κουβαλά έντονη εσωτερικότητα και απροσδιόριστο συναισθηματικό κόσμο. Σε όλη την αφήγηση τα κίνητρά της κρύβονται επιμελώς. Η μοναξιά που βιώνει είναι η φλούδα, το περίβλημα της προσωπικότητάς της. Οι πράξεις της όμως θέτουν άλλα ερωτήματα: Ξέρουμε τι σκέφτεται και τι αισθάνεται; Είναι μόνον η ανάγκη της να νιώσει αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή; Ή μήπως αυτή η νεαρή κοκκινομάλα δοκιμάζει την αντοχή της μοναχικότητάς της χωρίς να βαραίνει τους διπλανούς της παρά μόνον το δική της παρουσία;

september1

4. The Congress (σκην.: Άρι Φόλμαν, 122′)
Μια μεσήλικη ηθοποιός δίνει το σώμα της σε μια κινηματογραφική εταιρεία για να το χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν.  Η αποσωματοποίηση της υποκριτικής την εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας, η εξύμνηση της γυναικείας μελαγχολίας και κατ’επέκταση της θηλυκής υπόστασης κατά την μέση ηλικία συνοδεύεται από μια μίξη ειδών: όσο πιο ζωντανό είναι το υποκείμενο, τόσο πιο αληθοφανής είναι η αφήγηση. Όσο πιο κατασκευασμένο είναι το υποκείμενο, τόσο πιο anime γίνεται η ταινία. Τρία στάδια προς την απομυθοποίηση: κλασσική χολυγουντιανή αφήγηση, animation, ύφος νεορεαλιστικό για το τέλος. Η ταινία στο τέλος είναι μια ελεγεία του σινεμά.

Film still from The Congress by Ari Folman

5. Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού (σκην.: Έκτορας Λυγίζος, 80′)
Ταινία παράταιρη μέσα στο κλίμα του ζόφου της ελληνικής κοινωνίας του 2013. Νεαρός καλλιτέχνης μένει άνεργος, αλλά και αυτός όπως και η κοκκινομάλα του September, ζουν χωρίς να απειλούν τους άλλους. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή χριστιανικής εγκαρτέρησης είναι κατά ειρωνικό τρόπο μια σεξουαλική: τη στιγμή που ο νεαρός τρώει το σπέρμα του δηλώνεται με τον πιο κορυφαίο τρόπο η αδυναμία του να κάνει κακό σε κάποιον άλλον. Ο μικρόκοσμός του είναι ο κόσμος όλος και η κοινωνία εκμηδενίζεται πίσω από τα ερείπιά της που δεν τον αγγίζουν.

Poster

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη