Επειδή τα καλά βιβλία δεν έχουν ημερομηνία λήξης, θα μου επιτρέψετε να προτείνω και παλιότερα βιβλία στα οποία επέστρεψα το 2013.
-Ζήσιμος Λορεντζάτος, Μελέτες, Δόμος. Με γνώση και καημό. Λόγια σταράτα.
-Δημήτρης Χατζής, Το τέλος της μικρής μας πόλης, Ροδακιό. Για την αρχοντική Ελλάδα των ταμπάκηδων που χάσαμε. Δεν βλάπτει κανέναν ούτε να την νοσταλγεί ούτε να μετριέται μαζί της.
-Ηλίας Λάγιος, Ποιήματα, Ίκαρος. Όχι μόνο επειδή μας λείπει ο Ηλίας, αλλά κι επειδή όσοι παλεύουμε με τα ποιήματα, καλό είναι να ξεκινάμε από τις κορυφές.
-Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία. Επειδή η Ρέα Φραντζή κατάλαβε τόσο νωρίς όλα αυτά, για τα οποία οι γενιά της δεν πήρε χαμπάρι.
-Κώστας Χατζηαντωνίου, Αγκριτζέντο, Λιβάνης. Για όσους δεν αγαπούν τις ελαφρογραφίες, σπάνιας αξίας πεζογραφία από έναν συγκαιρινό μας.
Άντε κι ένα φετινό. Τον Μίσκα, της Marie Colmont, εκδ. Κόκκινο. Οι βιβλιοπώλες τον τακτοποιούν στο παιδικό τμήμα τους, αν και δεν θα στεναχωριόταν καθόλου και στα ράφια της ποίησης.
