Η ποίηση έχει χάσει προ πολλού την θέση της στον δημόσιο χώρο.
Αποτελεί σχεδόν αποκλειστικά ιδιωτικό γεγονός απομακρυσμένο από το κέντρο τού γενικού ενδιαφέροντος, με ελάχιστες εμφανίσεις σε ημι-επίσημες επετείους και ευκαιριακές εκδηλώσεις μεταξύ φίλων και γνωστών που συνιστούν μία αφανή μειοψηφία.
Το ότι η ποίηση έγινε θέμα σατιρικής τηλεοπτικής εκπομπής έρχεται αφενός ως παταγώδης επιβεβαίωση των παραπάνω διαπιστώσεων, αφετέρου ως καταλυτική εικόνα τού σε ποιο επίπεδο η απουσία και η απαξίωση τής ποίησης έχει κατρακυλήσει στην σημερινή Ελλάδα.
Από την στιγμή που συνέβη αυτό, ο διασυρμός ενός ποιητή που διαβάζει ποίηση, είναι πλέον επείγουσα η ανάγκη να τεθούν επιτέλους με τρόπο σαφή και άμεσο όλα τα ζητήματα που θίγουν το γιατί η ποίηση δεν υπάρχει ως δημόσιο αγαθό, γιατί δεν ανήκει στις προτεραιότητες των πολιτών, γιατί δεν συνιστά παράγοντα που να συναριθμείται σε εκείνους τούς παράγοντες που καθιστούν εφικτή την λειτουργία ενός πολιτεύματος αλλά και την υποστηρίζουν αφού η ποίηση, στην πρωταρχική της λειτουργία και στον λόγο υπάρξεώς της, υπήρξε ανέκαθεν αναπόσπαστο μέλος τού δημόσιου βίου, συν-ιδρύτρια τού πολιτισμού, θεμελιώδης αρχή και αναμφισβήτητη πηγή εντόπιας και παγκόσμιας δημιουργίας.
Με δύο λόγια: η ουσιαστικότερη και διαρκέστερη ταυτότητα ενός λαού.
Τί είναι ένας λαός χωρίς την ποίηση, χωρίς τους ποιητές του;
Ο Αισχύλος με την Ορέστεια ιδρύει τον Αρειο Πάγο ως κατ’ αρχήν ποιητικό θεσμό, δηλαδή θέτει την ποίηση ως θεμέλιο του θεσμού τής δικαιοσύνης.
Αυτά σε μία αλλοτινή Ελλάδα που εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς από τότε που έθεσε τούς όρους μιας το κατά δύναμιν ιδανικής δημοκρατίας.
Ποια σχέση έχουν όλα αυτά με τη σημερινή Ελλάδα;
Αν έλεγε κανείς καμία, δεν θα απείχε καθόλου από την πραγματικότητα.
Εκεί όπου έχουν φτάσει πλέον τα πράγματα, στην προσβολή ενός ποιητή, του Γιώργου Αλισάνογλου, και στη γελοιοποίηση της ποίησης, δεν αρκούν σε καμία περίπτωση άτολμα ημίμετρα, και είναι μία ευκαιρία, ίσως η πρώτη και η τελευταία, που δεν πρέπει να τη χάσουμε για πολλούς λόγους, κυρίως υπαρξιακούς.
Η ποίηση πρέπει να τοποθετηθεί στην κορυφή των δημοκρατικών θεσμών.
Να γίνει η προϋπόθεση όλων των δημοσίων αποφάσεων και πράξεων.
Ο ρόλος της να είναι ανώτερος του Προέδρου τής Δημοκρατίας.
Καθοριστικότερος από οποιαδήποτε κυβερνητική εξουσία.
Να αποκτήσει ενδογενή μηχανισμό πολιτών και πολιτικών.
Να εξαρτάται από αυτήν η ζωή και η επιβίωση ενός λαού και μιας χώρας.
Όλα αυτά στην κυριολεξία τους.
Δεν είναι χωρίς νόημα το ότι ο Περικλής τίμησε τον Σοφοκλή με το αξίωμα τού στρατηγού.
Επείγει να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψιν μας αυτό, ως προσωπική υπόθεση του καθενός μας.
Έστω ως μιμητές των αρχαίων ημών προγόνων.
Τώρα όμως. Αμέσως.
Δημήτρης Δημητριάδης/9.12.2023
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Mohammad Barrangi. Δείτε τα περιεχόμενα του δέκατου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
