Επιστροφή από Κυκλάδες. Πολύς κόσμος στο καράβι. Αφήνω το αυτοκίνητο στο γκαράζ και ανεβαίνουμε στις θέσεις των επιβατών. Πουθενά μέρος να καθίσουμε. Κάποιοι κοιμούνται στους καναπέδες καταλαμβάνοντας τρεις θέσεις ο καθένας Άλλες θέσεις κρατάνε τσάντες και κράνη, άλλες κάποιοι με απλωμένα πόδια σε αυτές. Ταλαιπωρημένος από μια ίωση και με πυρετό, μπαίνω στην ουρά για αναβάθμιση θέσης. Μπροστά μπροστά μια ευτραφής ξανθιά εβδομηντάρα, παίρνει αεροπορικές θέσεις. Μέχρι να φτάσει η σειρά μου, η ξανθιά κυρία επιστρέφει ορμητική και εκνευρισμένη, ζητά πίσω τα χρήματά της, γιατί βρήκαν άδειες θέσεις μπροστά. Ο υπάλληλος τα επιστρέφει. Ζητώ κι εγώ αεροπορικές θέσεις. Φτάνουμε στον χώρο που μας είπε ο υπάλληλος και ψάχνοντας τις θέσεις μας πλησιάζουμε στο τέλος της σειράς. Εκεί, κάθονται πέντε κυρίες ανάμεσα στα πενήντα πέντε και τα εβδομήντα πέντε και ένας κύριος ίδιας ηλικίας. Μας βλέπουν που ψάχνουμε τους αριθμούς και μια από αυτές ρωτά για τους αριθμούς των θέσεων. Εδώ είστε. Σε μία από τις θέσεις μας κάθεται μια κυρία της παρέας. Σήκω εσύ να καθίσουν οι άνθρωποι. Σηκώνεται. Καθόμαστε. Παρατηρώντας, καταλαβαίνουμε ότι οι κυρίες και ο κύριος της παρέας, δεν έχουν θέσεις κανονικές. Έχουν πάρει καρέκλες, από τις επιπρόσθετες που βάζει το πλήρωμα στους διαδρόμους για τους επιβάτες, αλλά αντί για τον διάδρομο, έχουν βολευτεί μια χαρά στις αεροπορικές θέσεις. Χωρίς φυσικά να κάνουν αναβάθμιση και να πληρώσουν τη διαφορά. Που δεν είναι και τεράστια. Μόνο πέντε ευρώ ανά άτομο. Εκείνη τη στιγμή καταφθάνει και η ξανθιά που ζήτησε πίσω τα χρήματά της. Βολεύεται και αυτή εκεί. Είχε εκνευριστεί γιατί οι καπάτσες φίλες της είχαν βρει το τσάμπα κι αυτή πλήρωσε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, πέρασαν και άλλες από εκεί. Μάθαμε, ότι ήταν σε πούλμαν εκδρομικό. Την εκδρομή την είχε οργανώσει μια ενορία. Που κάνει τακτικά εκδρομές. Σύμφωνα με μία, άλλες είναι θρησκευτικού χαρακτήρα και άλλες τουριστικού, Θρησκευτικός τουρισμός, η άλλη. Όμως, με τον Γρηγόρη δεν ξαναπάω. Γιατί πέρασε από τον Άη Γιώργη και δεν σταμάτησε για προσκύνημα. Η ενορία του Αγίου Δημητρίου, κάνει τις καλύτερες. Τον γύρο της Ουρανούπολης. Στον Άη Γιάννη τον Ρώσο. Θα πάμε στον Άγιο Πατάπιο. Είναι αυτός με τα πολλά σκαλιά; Όχι, είναι αυτός με τη σπηλιά που έχει αγιογραφίες. Ξέχασα να πάρω αγιασμό από την Παναγία. Πήρα εγώ. Μπορείς να μου δώσεις λίγο; Με δυσκολία αντιστάθηκα στον πειρασμό να τους δώσω το μισό μπουκαλάκι νερού που είχα για αγιασμό. Πήγαμε στο μοναστήρι με άλλο πούλμαν. Ο δικός μας ήθελε πέντε ευρώ, με αυτό τρία εξήντα. Όχι που θα πλήρωναν για τις αεροπορικές θέσεις. Ρωτήσαμε για φαγητό. Μας είπε κάποιος όχι εδώ μπροστά στην παραλία, αλλά πιο μέσα θα βρείτε πιο φτηνά. Το αυτονόητο σας είπε. Και πάλι δάγκωσα τα χείλη μου. Εγώ δεν προλαβαίνω όλες τις εκδρομές, λέει η κυρία που καθόταν στις θέσεις μας. Δουλεύει στη Στατιστική Υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών. Εμ, εκεί ξέρουν να κάνουν οικονομία. Σιγά μην πλήρωνε αναβάθμιση. Και κάνει και εθελοντική εργασία. Που να τα προλάβει όλα. Χτυπά ένα κινητό. Στριμωγμένος σε μια άκρη, ίσα που χωρά καθιστός με τα πόδια μαζεμένα, ένας σαρανταπεντάρης κύριος, φαίνεται ξένος, φυσικά ούτε αυτός πλήρωσε. Αρχίζει να μιλά στο κινητό και συνεχίζει για το επόμενο μισάωρο. Μπίζνες. Αλβανός. Δύο θέσεις πιο μπροστά ένα νεαρό ζευγάρι. Μια ξανθούλα, λίγο χαμένη, κι ένας νεαρός με μούσι αραιό, χοντρά χείλη, θυμίζει Άραβα. Αυτός, κοιμάται για μιάμιση ώρα από την αρχή του ταξιδιού και ροχαλίζει έντονα. Ξυπνά για λίγο, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη και κοιμάται για άλλη μια ώρα, ροχαλίζοντας και πάλι. Η ξανθούλα δεν τον σκουντά να ξυπνήσει. Το θεωρεί μάταιο κόπο ή τον φοβάται. Μπα, απλά, είναι λίγο χαζό το κορίτσι. Ο άντρας που είναι μαζί με τις κυρίες του πούλμαν, βγαίνει για λίγο και μετά μας περιγράφει με καμάρι πως περάσαμε το Σούνιο, τώρα είμαστε στο ύψος της Γλυφάδας. Τα είδε όλα. Όχι παίζουμε. Οι κυρίες απτόητες. Μετά τα προσκυνήματα, οι συνταγές, τα ψώνια, παραδοσιακά παρασκευάσματα, θρησκευτικά ενθυμήματα. Επιτέλους, κάποια στιγμή, καλούν τους οδηγούς να κατέβουν στο γκαράζ και στα οχήματά μας και τους υπόλοιπους να πάνε προς την έξοδο της πρύμνης. Οι κυρίες φουριόζες, αρπάζουν τα πράγματά τους που είναι πολλά και σπεύδουν να προλάβουν να τοποθετηθούν μπροστά στην ουρά. Τότε, η μια κυρία, αυτή που μας είπε ότι οι θέσεις είναι δικές μας και σήκωσε την κυρία του Υπουργείου Οικονομικών, ακουμπάει το μπράτσο της στο δικό μου κατά λάθος. Συγνώμη κύριε που σας ακούμπησα. Για άλλους λόγους έπρεπε να ζητήσετε συγνώμη, όχι γι’ αυτό. Με κοιτάζουν περίεργα οι κυρίες. Αλλά, εμείς δεν έχουμε αποσκευές μαζί μας και έχουμε ήδη προχωρήσει προς άλλη κατεύθυνση. Χαμογελούμε πλατιά, αυτή τη φορά δεν είχα δαγκώσει τα χείλη μου.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: ©Harold Feinstein. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
