ΤΟ ΕΛΙΞΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΕΝΑ ΜΥΘΟ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ για το ΕΛΙΞΗΡΙΟ του έρωτα…
ΟΙ ΚΟΚΚΟΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕ που ΧΤΥΠΩ στο παγωμένο κρυστάλλινο ποτήρι αντιστέκονται όπως οι ΣΕΛΙΔΕΣ ΛΕΥΚΕΣ σε ένα ποίημα που γράφεται με το αίμα ενός σφαγμένου παιδιού που δε βρίσκει τη θέση του ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΟΙ ΑΦΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΑ φτάνουν σε ύψη δυσθεώρητα. Πνίγομαι σε μια λευκή παραίσθηση σΤΟ ΚΕΝΟ ΠΟΥ ΚΟΧΛΑΖΕΙ. Καταδύομαι στΗν ΑΡΕΝΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΒΥΘΩΝ, σχεδόν χάνοντας τις αισθήσεις μου. Τα κενά μνήμης έχουν τΗ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΙΓΧΟΝΗΣ κι εγώ καταδύομαι όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο απελπισμένα στην κοράλλινη ΕΞΟΡΙΑ της άμμου.
Δεν έχω πια μάτια. Τυφλή, μόνο με τους αισθητήρες ενός σαπωνοποιημένου δέρματος, ψηλαφώ χωρίς ΕΛΠΙΔΑ καμιά την απουσία φωτός. ΑΠΙΣΤΙΑ Η ΨΗΛΑΦΗΣΗ. Στην πρώτη ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ με ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ στο ΡΕΥΣΤΟ ΦΩΣ ενός έρωτα που άραξε στις ξέρες… NUNCA TE HE VISTO [Η ΨΥΧΟΣΤΑΣΙΑ], ΩΡΑΙΟ ΜΟΥ ΒΕΓΓΑΛΙΚΟ, που εκτοξεύεσαι στον νυχτερινό ουρανό ματώνοντας τη νύχτα με τον ΦΩΣΦΟΡΟ[Σ] σου.
Η ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΙΑΝΟ…ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΤΑ BLUES…του κάτω κόσμου σκορπά μιαν απόκοσμη ΜΕΛΩΔΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΑΡ και οι θαμώνες ΜΟΛΥΒΕΝΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ανταλλάσσουν ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, όπως οι σφαγμένοι αμνοί κρέμονται στο τσιγκέλι τΗν ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.
Δεν είμαι ΤΟ ΥΠΟ ΔΙΕΓΕΡΣΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. Είμαι η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΕΥΓΩ στην πρώτη άρνηση τρυφερότητας βλέμματος. Ακουμπάς τα δάχτυλά σου ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ κι ύστερα τα φέρνεις στα χείλη, στη γλώσσα. Υγρός σίδηρος. Σιδηροπενία, θαλασσαιμία. Μου λες Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΥΖΥΓΙΑΣ. Σε ποιον το λες αυτό; Μήπως στον ίδιο σου τον εαυτό; Το πιστεύεις; Δε θέλω PLACEBO. Θέλω σκληρά να μουδιάσει το στόμα, το σώμα, να μουδιάσουν τα άκρα στον ΣΤΡΟΒΙΛΙΣΜΟ[Σ] της ΑΦΗΣ σου.
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ πάνω σε μαρμαρένιο κρεβάτι με τους βοηθούς, τους μαθητευόμενους γύρω μου για μια αφαίρεση πόθου με LASER αφήνει οστών ρινίσματα, ΝΙΦΑΔΕΣ σάρκας ακαταπόνητης. Με νήμα χειρουργικό, ατσαλένιο NOCTILUCENT θα φωσφορίζω τις νύχτες σΤΑ άδεια ΣΠΙΤΙΑ, τα χέρσα χωράφια, στα ερείπια. Στα βήματά μου θα ανιχνεύονται ίχνη λαγών, λύκων, ανήμερων ζώων, ανήμερων ζωών, χωρίς ούτε ένα δείγμα σωτηρίας στον ορίζοντα. Κάθε μέρα στα ίχνη της προηγούμενης, της πεθαμένης, κάθε μέρα το ίδιο ψοφίμι, κάθε μέρα Δευτέρα, ποτέ Κυριακή. Εξαιρούνται οι ΕΘΝΙΚΕΣ, ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΟΡΤΕΣ. Εκείνες τις μέρες θα βάζω το καλό μου φουστάνι, το καλό μου κολάρο, τις καλές πατερίτσες, τον καλό κηδεμόνα, θα παίρνω την καλή νοσοκόμα. Θα βολτάρω περήφανη, στίλβουσα ανημπόρια. Το καινούργιο μου σώμα θα δείχνω στα ανήλεα πλήθη που διψούν για ελλείψεις, χάσματα και μαχαίρια, που κραυγάζουν τις ήττες, τους κομμένους ανθρώπους, θρύψαλα της αγάπης.
Στα ανήλεα πλήθη θα μοιράζω με πάθος… ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ…
⸙⸙⸙
[Οι λέξεις με κεφαλαία γράμματα είναι οι τίτλοι της συλλογής της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, Φιλιά στο Κενό, Μελάνι, Αθήνα 2020. Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Οι φωτογραφίες εντός της κειμένου είναι της Φωτεινής Βασιλοπούλου, η φωτογραφία εξωφύλλου της ©Cristina Duca. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]