Ζω σ’ ένα μικρό στούντιο. Όλο κι όλο ένας χώρος. Τέσσερις τοίχοι σε πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους. Μοιάζει με κελί, μοναδική διέξοδος διαφυγής η τρύπα στον τελευταίο τοίχο που καλύπτεται από μια ξύλινη, ετοιμόρροπη εξώπορτα.
Δεν έχω ντουλάπα, έτσι το διαμέρισμά μου μοιάζει με μικρό βεστιάριο.
Το μαύρο μακρύ μου φόρεμα κρεμασμένο στο τελευταίο ντουλάπι της κουζίνας, μακριά από τον φούρνο, μπορεί και ανασαίνει τα δράματα, δίχως να καίγεται.
Στο μικρό σκαμπό, στο κέντρο του δωματίου, ακουμπισμένο το παντελόνι σου.
Το ξέχασες εκεί ένα βράδυ, όταν μια τρίτη φωνή στο τηλέφωνο σού πρόσταξε να γυρίσεις πίσω.
Τώρα κοιτώ το μισό παρατημένο σου κορμί και έχω την εντύπωση πως είσαι εδώ, με τις δυνατές γάμπες σου, τους όμορφους μηρούς σου, την ψηλή λεκάνη σου. Έτσι και αλλιώς το κομμάτι που λείπει δεν το χρειάζομαι. Ένα άδειο κεφάλι και μία κωφάλαλη καρδιά.
Σ’ ένα άλλο σημείο στο δωμάτιο κρέμεται απ’ ένα τσιγκέλι ο σάκος με τα ματωμένα μου κομμάτια.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Βασίλειος (William) Μπαζιώτης. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
