Η ημέρα ξημέρωσε λευκή, χωρίς όνειρα. Η Μπέι Μπέι σηκώθηκε από το κρεβάτι. Το ανοιχτό όλη τη νύχτα φως δεν την είχε αφήσει να κλείσει μάτι. Ο Αστυνομικός Υγείας έλεγξε τη νοσοκόμα που θερμομετρούσε τους υγιείς στα δωμάτια. Η Μπέι Μπέι περίμενε ειδοποίηση για τη σειρά στην τουαλέτα. Εάν βρισκόταν σπίτι της, θα έκανε ένα ζεστό ντους. Αλλά εδώ το νερό ήταν κρύο, τα μπάνια όχι ιδιαίτερα καθαρά και σύχναζε πολύς κόσμος.
Η Virus zero area αποτελούνταν από έναν κεντρικό πύργο με την ονομασία Πανοπτικόν. Εκεί στεγαζόταν η Αστυνομία Υγείας. Αναγνώριζε, ταξινομούσε και αξιολογούσε διαρκώς. Στο κυκλικό κτίσμα με τα τετράγωνα σαν κελιά δωμάτια, διέμεναν άνθρωποι χωρίς κανένα σύμπτωμα ή ύπαρξη ασθένειας. Υποβάλλονταν σε συνεχή θερμομέτρηση και περνούσαν την ώρα τους βλέποντας βίντεο στο κινητό ή διαβάζοντας.
Το Πανοπτικόν λειτουργούσε με κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης σε όλους τους χώρους, ενώ στο κυκλικό κτίσμα τα δωμάτια διατηρούσαν πλήρη φωτισμό νύχτα μέρα, γιατί, σύμφωνα με την Αστυνομία Υγείας, η μη ορατότητα συνιστούσε παγίδα υπό τις παρούσες συνθήκες και καλό ήταν να αποφεύγεται.
Σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, είχαν από καιρό εφοδιαστεί με κάμερες σε άμεση σύνδεση με το Πανοπτικόν. Αρμοδιότητά τους να επιτηρούν και να ερμηνεύουν. Ένα ιδιαίτερα αναπτυγμένο σύστημα τού να σε βλέπουν, αλλά να μη βλέπεις. Μια διαρκής διαδικασία ελέγχου για την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα. Οποιοδήποτε είδος παρέκκλισης ή μη συμμόρφωσης, τιμωρούνταν. Τα πρόσωπα των παραβατών προβάλλονταν νύχτα μέρα σε τεράστιες οθόνες σε κεντρικά σημεία της πόλης.
Η Μπέι Μπέι είχε δει με συγκατάβαση στην αρχή τη νέα αυτή κοινωνία, σύμφωνα με την οποία πολύ λίγοι μέσω της τεχνολογίας βλέπουν πολλά. Η πρόσκληση τού να θυσιάσει μέρος της ιδιωτικής της ζωής στον βωμό της ασφάλειας, τής φάνηκε λογική υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Σταδιακά παρατήρησε πως η πόλη είχε μεταμορφωθεί σ’ ένα γιγάντιο κυκλώπειο μάτι που κατασκόπευε. Ρομπότ σκυλιά, drones στους δρόμους και στον ουρανό, sms για μετακίνηση, τηλε-ενημέρωση για την ακριβή γεωγραφική θέση, μπλόκα της αστυνομίας και άλλα παρόμοια, είχαν περιορίσει τις επιλογές της.
Φορέστε τη μάσκα. Πλένετε συχνά τα χέρια σας. Ελέγξτε τη θερμοκρασία σας.
Την είχαν κουράσει οι απανωτές εντολές που ηχούσαν μέρα νύχτα σαν ένα μουσικό τέμπο μονότονο παιγμένο από εμμονικούς καλλιτέχνες. Η πρόληψη, η ασφάλεια και η προστασία της υγείας που είχαν επιβάλλει οι αρχές, επενέβαινε στο δικαίωμά της στη ζωή. Ή μήπως και στον θάνατο;
Έλαβε επιτέλους το πολυπόθητο μήνυμα για την τουαλέτα. Φόρεσε τις παντόφλες και ξεκίνησε. Ο διάδρομος ήταν στενός και μακρύς χωρίς παράθυρα. Το εκτυφλωτικό ηλεκτρικό φως τη θάμπωσε. Ασυναίσθητα έβαλε τα χέρια της στο μέτωπο για σκίαστρο.
Θέλω να φύγω! Είμαι υγιής! Υγιής! Ακούτε; άκουσε τη φωνή να επαναλαμβάνει.
Αναγνώρισε τον Ουάνγκ, έναν νεαρό φοιτητή που κατοικούσε πάνω από το δικό της διαμέρισμα. Έπαιζε κιθάρα τα ανοιξιάτικα βράδια. Ακόμη και ο σωλήνας του γκαζιού γέμιζε φραμπαλάδες τις ώρες εκείνες. Ένας κομήτης με μακριά ουρά περιστρεφόταν στο ταβάνι. Η βεράντα γέμιζε χρυσάφι.
Παρακαλούμε συμμορφωθείτε με τους περιορισμούς της anti virus εποχής. Περιορίστε την επιθυμία της ψυχής σας για ελευθερία. Μην ανοίγετε το παράθυρο. Μην τραγουδάτε.
Το μήνυμα του drone είχε σπάσει από καιρό τις χορδές της κιθάρας του Ουάνγκ. Τώρα η Μπέι Μπέι έβλεπε τον Αστυνομικό Υγείας να τον χτυπά δυνατά με τη σιδερένια δαγκάνα. Το αίμα κύλησε ποτάμι στο πρόσωπό του κι εκείνη έβαλε για άλλη μια φορά τα χέρια στα μάτια.
Τις τελευταίες τέσσερις βδομάδες του αυστηρού λοκντάνουν, ένιωθε πως βρισκόταν σε μια τρύπα με χοντρές μύγες που την τσιμπούσαν. Στο μικρό διαμέρισμα των 30 τετραγωνικών όπου έμενε, έβλεπε για πρώτη φορά τους τοίχους να στάζουν αίμα. Τα ουρλιαχτά ανθρώπων μέσα στη νύχτα, οι άδειοι δρόμοι, τα κλάξον που πατούσαν παρατεταμένα κάποιοι στις πολυκατοικίες για διαμαρτυρία, είχαν μετατρέψει σε ελατήριο τεντωμένο το νευρικό της σύστημα. Λίγο ακόμη και θα έσπαζε. Ο κολλώδης ιστός της αστυνόμευσης είχε καθίσει σαν φαιά κηλίδα πάνω στο δέρμα της.
Μια μέρα ζήτησε από το ρομπότ που επιτηρούσε το τετράγωνο να της επιτρέψει να επισκεφτεί έστω το σούπερ μάρκετ. Από τη γωνία πετάχθηκε ξαφνικά ένας άνδρας με προστατευτική στολή και τη χτύπησε. Ένα drone άρχισε να παρακολουθεί κάθε της βήμα. Δεν την άφησε παρά όταν πια βρισκόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Τον παλιό καιρό κάθε απόγευμα φορούσε την αθλητική της περιβολή. Το σούρουπο έβαφε με κόκκινο χρώμα τις δεντροστοιχίες κι εκείνη μετρούσε χιλιόμετρα. Παρατηρούσε τους κήπους, τα έπιπλα, τα στολίδια στις αυλές των σπιτιών. Εισχωρούσε στην οργανωμένη ζωή των ενοίκων που, αν και άγνωστοι, ένιωθε πως τους αναγνώριζε μέσα από τους ποικιλόμορφους τρόπους τους.
Στη Virus zero area είχε φτάσει χθες το απόγευμα. Είχε λάβει μια δυνατή ειδοποίηση στο κινητό. Λίγο έλειψε να λιποθυμήσει από τον βόμβο:
Οι υγιείς θα μετακινηθείτε σε Virus zero περιοχή. Αφήστε την πόρτα του σπιτιού σας ανοιχτή. Το ίδιο και τις ντουλάπες. Τα ζώα δεν θα τα πάρετε μαζί σας. Θα τα αφήσετε στον χώρο σας. Θα τα φροντίσει το κράτος. Το λεωφορείο θα σας περιμένει σε μισή ώρα ακριβώς κάτω από την είσοδο. Οι παραβάτες θα τιμωρηθούν αυστηρά.
Η Μπέι Μπέι κατέβηκε. Ο αέρας μύριζε αντισηπτικό. Οδοκαθαριστές με λευκές στολές απολύμαναν τους δρόμους. Τα drones πετούσαν στον ουρανό, άνθρωποι συνωστίζονταν στις εισόδους, τα κτίρια φράζονταν με φράκτες απομόνωσης. Θυμήθηκε πως η τεχνητή νοημοσύνη του κεντρικού συστήματος είχε συλλάβει είκοσι φίλους της στο τελευταίο φεστιβάλ μπύρας που έγινε κρυφά σε γνωστό μπαρ της πόλης. Δεν τους είχε ξαναδεί από τότε.
Η κοινωνία των καμερών και των ολίγων θεατών είχε αρχίσει να θυμίζει σφραγισμένο ψυγείο. Θα έφτανε ποτέ η στιγμή που η Μπέι Μπέι θα έβγαζε τη σιδερένια πανοπλία από πάνω της; Ήθελε να είχε φτερά να πετάξει. Όμως γρύπες και δράκοι, άρπυιες και μονόκεροι εμπόδιζαν την ελευθερία της. Το μάτι του νόμου, η σιδηρόφρακτη πόλη· και αυτή, μια υγιής δεσμώτης, με γεύση, όραση και ακοή, απύρετη.
Ένιωσε το χρώμα να χάνεται από τα μάτια της. Ένα στενοσόκακο την έβγαλε στη θάλασσα. Άνθρωποι βολτάριζαν. Νοικοκυρές αγόραζαν ψάρια. Ένας γέρος γέμιζε με αχινούς το καλάθι του. Ο ναυτικός που ξέδενε στην προβλήτα το σκοινί της βάρκας από τη δέστρα, τής έκανε νόημα. Τον κοίταξε κατάματα και φώναξε με όλη της τη δύναμη: ΕΡΧΟΜΑΙ!!!
Θυμάται μόνο τον Αστυνόμο Υγείας να της μπήγει μια ένεση στο μπράτσο. Δεν κατάφερε να πετάξει από το παράθυρο του μπάνιου στο φως.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jeff Wall. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
