frear

Η άλλη – της Μαρίας Λεβαντή

Έζησα όλη μου τη ζωή μέσα από καθρέφτες. Κάποιοι κρέμονταν από καρφιά σε λερωμένους τοίχους. Άλλοι κοσμούσαν φανταχτερά δωμάτια. Και ορισμένοι, λίγοι μόνο, χρησίμευαν απλώς σε κάτι, όπως το ξύρισμα. Ποτέ δεν συναναστράφηκα με πραγματικούς ανθρώπους, μόνο με τα είδωλα τους. Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποιος άναβε σ’ ένα δωμάτιο το φως, η αντανάκλαση με τύφλωνε και δεν ήξερα ποιον είχα δίπλα μου στ’ αλήθεια. Ήταν άραγε χέρι εραστή αυτό που με άγγιζε στον ώμο και ξεκούμπωνε βιαστικά το φόρεμά μου; Ή ο αέρας παρέσερνε τη βελούδινη κουρτίνα και με χτυπούσε με δύναμη; Πώς να διακρίνω. Ποτέ δεν έμαθα τι είναι χάδι. Συχνά τα εσώρουχα μου γίνονταν ένας απειλητικός κισσός που σκαρφάλωνε στο κορμί μου και το έπνιγε. Όμως τα χέρια άλλων έκοβαν την ανάσα μου. Πολλές φορές δεν άντεχα αυτό που αντίκριζα και έκλεινα τα μάτια. Μάταια ωστόσο. Έπρεπε να αποδεχτώ ότι οι καθρέφτες κι εγώ ήμασταν ένα. Άρρηκτα και άρρητα πάντα δεμένες οι ζωές μας. Τις περισσότερες φορές ήταν ανυποχώρητοι. Με έδειχναν με πρόσωπο μπλαβί, χείλη πρησμένα ή να κουτσαίνω. Πίσω μου πάντοτε χάνονταν σκιές. Καμιά δεν φέρθηκε με συμπόνοια σ’ εμένα. Και όχι μονάχα αυτές. Ακόμα και η ίδια μου η μάνα. Ίσως να φταίει που ήταν το σώμα μου σκεβρό και δεν μ’ αγάπησε. Ίσως που είχα μαζί στήθη και πέος. Ή που φορούσα τις κόκκινες γόβες της και χόρευα στον κήπο. Δεν της θυμώνω. Δεν μπορώ. Είναι γιατί της μοιάζω. Έχω τα σμαραγδένια μάτια της. Εκείνη βλέπω στο είδωλό μου. Μα κάποια στιγμή σβήνει το φως. Εξαφανίζονται όλοι οι καθρέφτες. Και όσοι πέρασαν από εκεί μέσα –φίλαυτοι, βρόμικοι, αχόρταγοι– σπάνε σε μικρά κομμάτια γυαλιού. Τότε μένει μόνο ένα σώμα που αναπνέει· το σώμα μου. Και αυτή η άλλη, που κουλουριάζεται στο κρεβάτι της και σκουπίζει τον ιδρώτα της με το λευκό νυχτικό της αγνότητάς της.

⸙⸙⸙

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Nicola Pucci. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

Σε λίγο καιρό κοντά σας με νέο ηλεκτρονικό τεύχος στο mag.frear.gr

Mag.frear.gr – Τα ηλεκτρονικά μας τεύχη