Όταν σου διηγούνται ιστορίες μπαίνοντας στη θάλασσα αρχή καλοκαιριού, που περπατάς κάμποσο μέχρι να βρεις το κουράγιο να βουτήξεις, σου φαίνονται όλες ενδιαφέρουσες.
Έτσι, σαν άρχισε να περιγράφει ο φίλος μου ο Πέτρος πώς ξύπνησε ένα πρωί, βγήκε έξω και δεν βρήκε το τζιπ του, πώς αναστατώθηκε από την απώλεια του ακριβοπληρωμένου αυτοκινήτου του κι εντέλει πώς τηλεφώνησε στον τριαντάχρονο γιό του, που πήγε να τον βρει καρφί μετά τη δουλειά, πώς ψάχνανε κι οι δυο απαρηγόρητοι μέχρι που νύχτωσε και πώς, από την απογοήτευση, ο γιός του έπαθε κρίση και άρχισε –αν και λογιστής σε πολυεθνική– να καταριέται τον κλέφτη σαν αγριεμένη Μανιάτισσα, η κατάσταση μου φάνηκε αστεία. Τόσο παθιασμένα καταριότανε, με βαριές κουβέντες για αρρώστιες, θανάτους βασανιστικούς, και άλλα παρόμοια, που ο πατέρας του τρόμαξε και του ζήτησε ανήσυχος να πάψει. Αστεία μου φάνηκε και η περιγραφή της επίσκεψης στο τμήμα για δήλωση απώλειας, με τις γραφειοκρατικές λεπτομέρειες και τους ανέλπιδους διαλόγους με τους αστυνομικούς, που ο φίλος μου μιμούνταν απολαυστικά.
Την άλλη μέρα ο γιός του δεν ήθελε να πάει στη δουλειά, όντας εξουθενωμένος από τις κατάρες και τη στεναχώρια, και μόνο μετά από τα παρακάλια του πατέρα του πήγε τελικά, άυπνος και διαλυμένος. Η συνήθεια του Πέτρου να μπλέκει τον γιό του σε όλα, αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά επικίνδυνη. Η κατάσταση παράγινε μετά το πρόσφατο διαζύγιό του, που «έσκασε εν αιθρία». Προβίβασε αμέσως τον γιό του στην κενή θέση της συζύγου και του φόρτωσε όλα του τα προβλήματα. Τώρα όμως φοβήθηκε μάλλον ότι το παράκανε ταράζοντάς τον με το παραμικρό και διέκρινα στη διήγησή του αγωνία για τις ακραίες αντιδράσεις του παιδιού του.
Λίγο αργότερα, το ίδιο πρωί, ο Πέτρος βγήκε από το σπίτι, μην ελπίζοντας να βρει πια τίποτα, αλλά περνώντας από την κοντινή εκκλησία άκουσε τη λειτουργία, θυμήθηκε ότι είναι του Αγίου Φανουρίου και μπήκε μέσα.
Διατηρεί μέχρι σήμερα παθιασμένη χριστιανική πίστη, την οποία προς έκπληξη πολλών συνδυάζει με την κομμουνιστική ιδεολογία. Φίλος και οπαδός του ΚΚΕ εδώ και δεκαετίες, πολύ πικραμένος που οι κομμουνιστές εναντιώνονται στη θρησκεία, μπόρεσε τελικά και συνταίριαξε μέσα του αριστοτεχνικά τον Χριστό, τον Μαρξ, τον Λένιν και την αδερφή του την καλόγρια που υπεραγαπά.
Επιπλέον συνδυάζει και την παθιασμένη του αγάπη για την πατρίδα, που την εκφράζει πηγαίνοντας σε έναν σύλλογο που λέγεται «πατριωτική ομάδα κάτι», όπου μαζεύονται τα μέλη και είτε κάνουν αναδρομές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους σε διωγμούς Ελλήνων, είτε ανησυχούν για τους μετανάστες που, κατά τη γνώμη τους, αυξάνονται υπερβολικά στην πρωτεύουσα.
Βγαίνοντας λοιπόν από την εκκλησία, ένιωσε μια λάμψη μέσα στο κεφάλι του –όπως ισχυρίστηκε–, και συνειδητοποίησε ότι ο Άγιος Φανούριος του έστελνε τη φώτιση του. Κοντά στην εκκλησία είχε παρκάρει πριν τρεις μέρες για να πεταχτεί να ψωνίσει. Απλά το είχε ξεχάσει και μετά τη λειτουργία το θυμήθηκε. Βρήκε το τζιπ του δυο στενά πιο κάτω.
Άφησε έναν υπαινιγμό για την πιθανότητα μικρού θαύματος, με βολιδοσκόπησε να καταλάβει αν δέχομαι την εκδοχή του και βλέποντάς με ανέκφραστη, πήρε μια βαθιά ανάσα και βούτηξε επιτέλους στη θάλασσα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Andrew Wyeth. Δείτε τα περιεχόμενα του τρίτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
