Οδηγούσε όλη νύχτα σε κύκλους άλλοτε μεγαλύτερους άλλοτε μικρότερους. Κύκλους γύρω από την παλιά μεζονέτα με τον μικρόκηπο και το μερακλίδικο μπάρμπεκιου. Γύρω από τη γυναίκα του, βυθισμένη για τα καλά με μισό λεξοτανίλ, μάσκα ύπνου και ωτοασπίδες. Γύρω από τη μικρή του κόρη που σήμερα βιάστηκε να κοιμηθεί, μόλις μετά τη δεύτερη ανάγνωση του αγαπημένου της παραμυθιού. «Μπαμπά δεν με πειράζει να μου πεις ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Μη μου πες ποτέ όμως ότι δεν υπάρχουν γοργόνες». «Δε θα σ’ το πω». Απαντούσε εκείνος συγκρατημένα, πάντα συγκρατημένα. Ακόμα και σήμερα.
Την απόφαση να φύγει την είχε πάρει από καιρό, όταν γνώρισε τη γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά που απλώνονταν σαν φίδια σε όλο της τον κορμό. Αντάλλαξαν δυο κουβέντες μισές και η φωνή της συντάραξε τα πάντα μέσα του. Ένιωσε μια ξεχασμένη ζεστασιά που εντεινόταν κάθε φορά που τα κορμιά τους πλησίαζαν το ένα το άλλο. Για εκείνον φάνταζε αναπόδραστο, για εκείνη επιλογή. Δεν είχε μιλήσει στη γυναίκα του. Ακούμπησε στο μαξιλάρι του ένα γράμμα δειλό αλλά κατάφορα αποφασιστικό. Θα της τα άφηνε όλα. Δε γινόταν διαφορετικά.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα έφυγε από το σπίτι με μια βαλίτσα απαραίτητα. Δεν κατάφερε να φτάσει στο δικό της. Παρκαρισμένος τώρα στο κεντρικό δρόμο της γειτονιάς του περιμένει ένα σημάδι, μια βοήθεια, κοιτάει γύρω του. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Η ζωή σε αναμονή, η ζωή σε μια προσωρινή θέση παρκινγκ, η ζωή, η δική του Ζωή. Θυμήθηκε τότε που βγήκαν μαζί στην αγορά για το πρώτο χριστουγεννιάτικο δώρο που θα διάλεγε μόνη της. Το παραμύθι με τη γοργόνα. Εκείνος δεν πίστευε στα παραμύθια, αλλά η Ζωή δεν ήθελε άλλον να της τα διαβάζει. Τα μακριά κόκκινα μαλλιά της γοργόνας ξάφνου μαστίγωσαν τη σκέψη του. Έβαλε μπρος τη μηχανή. Έπρεπε να γυρίσει πριν ξυπνήσουν.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
