Η εμμονή της με τα κουτιά ήταν σχεδόν ψυχαναγκαστική. Τα μάζευε από μικρή. Κούτες, κουτιά, κουτάκια παντού σε όλα τα δωμάτια. Της άρεσε να αφηγείται την ιστορία τους. Ποιο ήταν το περιεχόμενό τους και πώς βρέθηκαν στην κατοχή της. Οι αναμνήσεις ολάκερης ζωής τακτοποιημένες σε κουτιά. Τα Χριστούγεννα τα στόλιζε με κόκκινες κορδέλες, γκι, πολύχρωμες μπάλες και τα τοποθετούσε κάτω απ’ το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Αυτόν τον Δεκέμβρη το δέντρο παρέμενε στο πατάρι και τα κουτιά αστόλιστα. Το ρεύμα ήταν κομμένο απ’ το πρωί. Το σπίτι κρύο. Κρύες οι ματιές, παγωμένα τα λιγοστά λόγια που αντάλλαξαν στο μεσημεριανό τραπέζι. Ο μεγάλος γιος είχε γυρίσει απ’ το Πανεπιστήμιο. Δεν τον χωρούσε το σπίτι. Σαν λιοντάρι στο κλουβί. Τα δίδυμα γκρίνιαζαν συνεχώς για το χαλασμένο λάπτοπ. Χτύπησε το κινητό. Απ’ το φροντιστήριο των μικρών. Ο άντρας της ψιθυριστά βεβαιώνει ότι το οικονομικό θα τακτοποιηθεί άμεσα. Η ντροπή σαν πυρακτωμένο σίδερο της καίει τα σωθικά.
Το μυαλό της σκάλωσε σ’ ένα κουτί. Το αναζήτησε στο τρίτο συρτάρι της ντουλάπας κάτω απ’ το εργόχειρο της γιαγιάς. Μία μπλε βελούδινη κασετίνα με ασημένιο κούμπωμα. Την άνοιξε. Ήταν όλα εκεί. Ο βαφτιστικός σταυρός, η βέρα, τα σκουλαρίκια, το γαμήλιο κολιέ, το μονόπετρο. Πήρε τους δρόμους. Διέσχισε την πλατεία και έστριψε στον παραδοσιακό πλακόστρωτο μονόδρομο με τα εμπορικά καταστήματα. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Μόνο ένα ήταν ανοικτό. Η φωτεινή επιγραφή με νέον αναβόσβηνε όπως τα λαμπάκια στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. «Golden Cash».
Γυρνούσε με τις χιονονιφάδες να χορεύουν ανέμελα πάνω απ’ το κεφάλι της και τα χέρια σφηνωμένα στις τσέπες του παλτού. Το δεξί έσφιγγε τα χαρτονομίσματα και το αριστερό χάιδευε με ευγνωμοσύνη το βελούδινο άδειο κουτί. Θα το στολίσει, του υπόσχεται. Θα γίνει ένα απ’ τα Χριστουγεννιάτικα κουτιά της. Το πιο αγαπημένο. Αυτό που έφερε τα Χριστούγεννα στο σπιτικό τους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
