− Συνέβη τότε που έπιασαν τα πρώτα κρύα −είχε και την καρδιά του, καθώς είπαν−, δεν ήθελε πολύ ως φαίνεται, και: «πέθανε ο λωλός», μουρμούριζαν στην εκκλησιά, τ’ άλλο πρωί οι γυναίκες. Στην πόλη ετούτη αν γίνεις κάποιο όνομα, δώσ’ του τα συλλυπητήρια μηνύματα, θες απ’ τον δήμαρχο, θες απ’ τον τάδε βουλευτή, θες απ’ τον δείνα πρόεδρο −της Φιλοπτώχου ξέρω ’γώ−. Αν όμως απομείνεις μοναχός, δεν το γλυτώνεις το παρατσούκλι απ’ τη γειτονιά. Αυτός, που λες, ο συγχωρεμένος, όποτε τον επισκέπτονταν οι νεκροί του ή τύχαινε να δει καμιά ταινία δραματική, «αχ, ψυχούλες μου, ψυχούλες μου», ψέλλιζε δακρυσμένος… Χρόνια χήρος θαρρώ. Μαύρα στερνά έκανε. Να, εδώ πάνω έμενε. Δυο παιδιά είχε αλλά του φύγανε μακριά στα ξένα… Εγώ εδώ, γείτονας· δεν πολυμιλάγαμε… Δεν ξέρω του πότε ήταν γεννηθείς. Μόν’ ένα πράμα θα σου πω και ξέχασέ το αμέσως: Τις ρωγμές στα ’σώψυχά μας κανείς δεν πρέπει να τις βλέπει… εσύ τι λες;
«Πέθανε ο λωλός» είπαν όλοι μ’ ένα στόμα… και, για ένα πρωινό, έγινε ’κείνος η πρώτη είδηση της γειτονιάς και η σκοτούρα της. Κι ας σβήσαν άγνωστα μαζί του τα στερνά του λόγια: «αχ, ψυχούλες μου, ψυχούλες μου». Τα σαράντα του σήμερα. Μια γειτόνισσα κανόνισε για τα κόλλυβα. Θεός σχωρέσ’ τον. Ας πηγαίνω τώρα…
Σηκώθηκε από το παγκάκι και άθελα μου τον μιμήθηκα. Σουλούπωσε τελετουργικά τα ράκη της αξιοπρέπειάς του και με χαιρέτησε με ένα νεύμα. Τον έβλεπα ν’ απομακρύνεται μονολογώντας χαμηλόφωνα, ώσπου έστριψε στη γωνιά του δρόμου.
Τελευταία Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα. Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Σε λίγο θα άρχιζε η κίνηση στην πόλη. Σήκωσα το βλέμμα μου στο πατρικό μου σπίτι. Φάνταζε ρημαγμένο. Σκέφτηκα ν’ ανέβω αλλά το μετάνιωσα. Μέσα απ’ τα βουρκωμένα μάτια μου το είδα να λαμπυρίζει στολισμένο όπως παλιά και, για λίγο, ξαναγέμισε ζωή.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
