Είχε το τελευταίο ραντεβού πριν την αργία των Χριστουγέννων. Το νοσοκομείο γιορτινά στολισμένο. Αφαιρέθηκε για λίγο μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο πριν ακούσει το όνομά του από την υπεύθυνη νοσοκόμα. Πέρασε στο γραφείο των γιατρών και σάστισε, όχι γιατί έλειπε ο γιατρός του, μα για την παραμυθένια αντίθεση της λευκής ρόμπας με τα κατακόκκινα λαμπερά μαλλιά της. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα τον κατέκλυσε. Ένιωθε πως ξαναγεννιόταν εκείνη ακριβώς τη μαγική στιγμή. Έβγαινε από τη σκοτεινή μήτρα του κόσμου στο φως που αναδυόταν από την άγνωστη γιατρό. Δεν ήξερε ακόμη ότι εκείνη αντικαθιστούσε τον δικό του γιατρό που είχε αρρωστήσει τελευταία στιγμή, ούτε ότι θα την ερωτευόταν παράφορα.
-Τι πιστεύετε πως θα αλλάξει αν συναντήσετε τους βιολογικούς σας γονείς;
-Ίσως τίποτε. Μάλλον είναι αταβιστική συμπεριφορά, όπως έχουμε συζητήσει και με τον γιατρό μου.
Εκείνη σιωπούσε όπως κάνουν όλοι οι ψυχοθεραπευτές.
-Κάποιες φορές θέλω να αφανίσω το κορμί μου. Ποιος αντέχει να γνωρίζει πως είναι παιδί βιασμού. Και από την άλλη η μάνα μου. Ξέρω πως την έδιωξαν από το χωριό, θα μπορούσε όμως να με πάρει μαζί της. Η μάνα μου με έκανε αόρατο.
-Μιλήστε μου λίγο για τους θετούς σας γονείς.
Μια λάμψη εμφανίζεται στα μάτια του.
– Ζεστοί άνθρωποι γεμάτοι αγάπη. Με μεγάλωσαν όμορφα. Φοβήθηκαν να μου πούνε την αλήθεια. Την έμαθα στο σχολείο. Θύμωσα μαζί τους. Ανυπόφορη η εφηβεία. Η δουλειά μου στην UNICEF με βοήθησε να τους συγχωρήσω.
Σαν να την οδηγούσε ένα αόρατο χέρι έβγαλε την ιατρική της ρόμπα και του είπε με φυσικότητα: «Μήπως θέλετε να πάμε μια βόλτα στο κέντρο;»
Μόλις βγήκανε από το νοσοκομείο, φώλιασε την παλάμη της στην δική του.
Τα καταστήματα ήταν στολισμένα, γιορτινά και ολόφωτα, αλλά ακόμα κλειστά. Εκείνοι δεν το πρόσεξαν.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τους όρους για να στείλετε χριστουγεννιάτικο διήγημα εδώ και τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
