Η ώρα είναι περασμένη, αλλά το βαγόνι του ηλεκτρικού μισογεμάτο. Κάθομαι μαζεμένος στο κάθισμά μου κι απαριθμώ έναν-έναν τους συνεπιβάτες μου. Τριάντα έξι κεφάλια, τόσα μπόρεσα να μετρήσω. Κάποια ταλαντώνονται στο ρυθμό μιας αθόρυβης μουσικής, άλλα περιεργάζονται τους περαστικούς δρόμους με τα κινούμενα φώτα τους. Ένα μικρό παιδί απέναντί μου ταξιδεύει μόνο του. Τα μεγάλα του μάτια έχουν βυθιστεί βαθιά μες στα δικά μου. Σχεδόν φοβάμαι να τα κοιτάξω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια· ξαφνικά βρίσκομαι ολομόναχος στο βαγόνι. Κοιτάω την ώρα στο ρολόι που σφίγγει μια ζωή τον αριστερό μου καρπό. Κοντεύει μεσάνυχτα. Σε λίγα λεπτά η προηγούμενη μέρα θα πέσει νεκρή για χάρη της επόμενης κι εγώ θα αιωρηθώ για μια στιγμή στο μεταίχμιο ακριβώς τριάντα έξι χρόνων ζωής.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Ian MacDonald. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
