Στο στόμα είχαν μόνο λάσπη, άλλοτε τριφτή σαν άμμο, τις μέρες του βοριά, κι άλλοτε πηχτή σαν χυλό, τις μέρες που τα ρούχα βρωμούσαν μούχλα, τόσα χρόνια που έβρεχε είχε βαρύνει ο τόπος απ’ το νερό, αν τους ρωτούσες πριν πόσο καιρό ξεκίνησε η μπόρα, θα σου έλεγαν πριν λίγο, χθες, προχθές το πολύ, τα αυτιά τους είχαν συνηθίσει στον αδιάκοπο θόρυβο, κυκλοφορούσαν χωρίς ομπρέλα, το δέρμα τους στις άκρες είχε βγάλει λέπια, και όταν ξεσπούσαν καταιγίδες, βυθισμένοι στην υψηλή στάθμη, δούλευαν τα καινούργια τους βράγχια, πάντα φιλόξενοι, πρόθυμοι να σου προσφέρουν κάτι, ότι κι αν είχαν ήταν μουλιασμένο, τους γλίστραγε απ’ τα χέρια, το έστυβαν πίσω απ’ την πλάτη τους, να μην τους δεις που κρυφά προσπαθούσαν, να μην τους δεις που έσταζαν κάθε μέρα και περισσότερο, όσο παρέμενες εκεί, άρχιζες κι εσύ να τρέμεις, η υγρασία σε γράπωνε απ’ το σβέρκο, κι ήταν εκείνη η λάσπη που σε τάιζαν, καθώς μοιράζονταν με σένα το φαΐ τους, κι ήταν εκείνο το τσιγάρο που δεν μπορούσες να στρίψεις με υγρά δάχτυλα, κι ήταν εκείνοι οι υδρατμοί που θόλωναν τα γυαλιά σου και την όραση, κι ήταν εκείνος ο φόβος σου πως ούτε εσύ θα επιπλεύσεις.
