Δυό λόγια και ένα ποίημά της μεταφρασμένο στα ιταλικά
Η Χλόη Κουτσουμπέλη, Ελληνίδα με βαθιές ρίζες στο αρχαϊκό παρελθόν, είναι ποιήτρια ανατρεπτική. Η αναφορά της στο σύμπαν του πρώιμου συναισθηματικού οικογενειακού πεδίου αναπτύσσεται σε εξαιρετική ικανότητα δημιουργίας έντασης με απλές καθημερινές λέξεις, γίνεται εργαλείο ευρηματικότητας των εικόνων. Επειδή επιθυμεί την αλλαγή του ιστορικού της χρόνου μα ταυτόχρονα και την αποφεύγει, εγκλωβίζεται από μια λεπτή και αιχμηρή αγωνία που γίνεται λεκτική συμπεριφορά, η οποία ανατρέπει στη λογοτεχνία ό,τι η ζωή τής απαγορεύει.
Αισθάνεται την καταπίεση της κοινωνίας, η οποία σαν Κέρβερος βυθίζει δηλητηριώδες δάγκωμα στο σώμα της, κοινωνία που μαζί με το στενό οικογενειακό περιβάλλον στέκεται απέναντί της αμετάβλητη. Στο ιδιωτικό δίκτυο μόνιμων σταθμών αναφοράς, τα γεγονότα του παρελθόντος σκορπούν το δηλητήριο και η ποίηση το αντίδοτο. Το πένθος και η θλίψη μετουσιώνονται, ο παράδοξος λόγος της γίνεται εμβληματική πρόκληση, ο βαθύς στοχασμός εκφράζεται σε δραματικό μονόλογο και γίνεται συναρπαστικό παζλ θραυσμάτων, μονίμως ανολοκλήρωτο, γίνεται εξαιρετικό εργαλείο συρραφής κουρελιών, γίνεται συνονθύλευμα για τη δημιουργία ενός ενιαίου της ποιητικής ανασύνθεσης.
Ακόρεστη όρεξη για μεταβολή η δική της. Ακόρεστη επιθυμία αλλαγής του παρελθόντος για επιλογές που δεν είχαν την ποθητή κατάληξη, στόχοι που δεν επετεύχθησαν, αδικίες και προδοσίες που πονάνε, αλλά και για τις οποίες μένει πεισματικά κάτω από τη βαριά σκιά τους. Η έλλειψη του απόλυτου και ακέραιου την προωθεί να ανέβει τα ύψη της λογοτεχνίας και η ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη με σταθερό βήμα τα ανεβαίνει.
11/11/2019 Alexandra Zambà
………………
Ποίημα: Χλόη Κουτσουμπέλη, μτφρ Αλεξάνδρα Ζαμπά
Κόβω με ένα ψαλίδι την παιδική μου ηλικία,
δύο μαυρόασπρα κοριτσάκια
που επιπλέουν θολά
θρυμματίζονται στο πάτωμα.
Είχα ποτέ δίδυμη αδελφή
ή ήμουν αυτή που δεν γεννήθηκε ποτέ;
Μία φωτογραφία σπαρταράει
ασημένια και στιλπνή μέσα στην γυάλα της.
Είναι παράξενο πως κάθε φορά
τα λέπια που αφαιρώ
τα εντόσθια τις μνήμες τα πτερύγια
όταν βάζω στο φούρνο το κεφάλι
και μετά κόβω προσεκτικά φέτες τις φλέβες
θυμάμαι πιο βαθιά.
Κόβω με ένα ψαλίδι το μαλακό κουνουπίδι του εγκεφάλου
αυτό που γεμίζει συνέχεια θάλασσα
Μη έλεγε η μαμά
Μη βάζεις το χέρι κάτω από το λευκό φουστάνι
το κλειδί γυρνάει μία πόρτα
ένα σπίτι περιστρέφεται
κράτα στο χέρι τα κόκκινα παπούτσια.
Η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούν
ο αδελφός από πίσω μου σφίγγει το χέρι
εσύ με προδίδεις ξανά και ξανά
κι εγώ σε ένα δωμάτιο με εγκαταλείπω πάλι.
Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το ποίημα.
Κορμί είναι μπορεί δικό σου,
μπορεί κάποιου ξένου
από αυτούς που κοιμάσαι και χάνονται
……………………………………
Taglio con la forbice la mia infanzia,
due ragazzine in bianco e nero
che opache galleggiano
sul pavimento si fanno a pezzi.
Ho avuto mai una sorella gemella
oppure ero colei che mai era nata?
Una foto si dimena
argentea e lucida nella sua boccia.
E’ strano come ogni volta
che levo le squame
le frattaglie le memorie le pinne
quando metto la testa nel forno
e dopo che taglio con attenzione le vene a fette
vado a ricordarmi più in profondità.
Taglio con una forbice il tenero cavolfiore del cervello
quello che di continuo si riempie di mare
No diceva la mamma
Non mettere la mano sotto il vestito bianco
la chiave gira una porta
una casa gira su se stessa
tieniti in mano le scarpe rosse.
Mamma e papà sorridono
mio fratello di nascosto mi stringe la mano
tu mi tradisci e mi tradisci
ed io nella stanza di nuovo mi abbandono.
Taglio con la forbice questa poesia.
Si tratta di un corpo forse il tuo
forse di un estraneo
di quelli che si perdono quando ti addormenti.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία εξωφύλλου: Hermes Mereghett. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
