Ο Ανδρέας Παρασκευά εκθέτει τη νέα του δουλειά στην γκαλερί «Αποκάλυψη» στη Λευκωσία από τις 8.11.2019 ώς τις 23.11.2019, κάτω από τον γενικό τίτλο «Οικείο Κτήνος».
Η Εικαστικός και Επιμελήτρια της Έκθεσης Γιώτα Ιωαννίδου γράφει μεταξύ άλλων: «Η παρουσία του ανθρώπου και του ζώου σε ακαθόριστους χώρους δημιουργούν ένα αλλόκοτο και ˝αινιγματικό˝ γρίφο, τον οποίο ο θεατής καλείται να λύσει μέσα από τη δική του οπτική αντίληψη.
Ο Αντρέας Παρασκευά ζωγραφίζει, υπομονετικά χαράζει στον καμβά αισθήματα και φιλοσοφικές ιδέες σε σχέση με τον άνθρωπο. Φτάνει μετά από εξι χρόνια από την τελευταία του έκθεση και μετά από τρία χρόνια (19.2.2016) από τη σύμπραξη με την ελληνίδα ποιήτρια και δοκιμιογράφο Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου. Η ποιήτρια έδινε τότε μιαν ομιλία με θέμα “Η ιαματική λειτουργία της ποίησης” και ο καλλιτέχνης με γενικό τίτλο “Χάρτινος Κόσμος“ παρουσίαζε μια σειρά ξεκάρφωτων ανθρώπων να κουβαλούν σιωπηλά την ιστορία, τα πάθη και τον πόνο, τη μοναξιά τους. Έδινε ουσία στην πραγματικότητα.»
Στην «Αποκάλυψη», σημαντική γκαλερί στην Κύπρο για καλλιτεχνική δραστηριότητα και οργάνωση, ο Αντρέας Παρασκευά παρουσιάζει 25 λάδια σε καμβά. Σίγουρα τα έργα του μας εντυπωσιάζουν! Στον καμβά του μας υποδέχονται άνθρωποι και ζώα σε σιωπηλή παρέλαση, αδιάφορα για την εντύπωση που μας κάνουν. Η έκθεσή του είναι μια σπάνια ευκαιρία για να λάβουμε μέρος στο καλλιτεχνικό πεδίο όπου προτείνεται το καινούργιο και το θεμελιώδες της ελληνικής τέχνης. Μια έκθεση που επικεντρώνει στην οργανική σχέση ανάμεσα στις πολλαπλές εικόνες της ιστορίας με τον προσωπικό μας κόσμο.
«Η τέχνη μπορεί να ερμηνευθεί μόνο βάσει του νόμου κίνησής της, όχι βάσει σταθερών παραμέτρων», σημειώνει ο Theodor Adorno στις πρώτες σελίδες της Αισθητικής του και ο Κύπριος καλλιτέχνης σε απουσία αντιθέσεων και σε ώριμη συμφωνία σκοτεινών χρωμάτων συνθέτει το άτοπο περιβάλλον.
Καθρέφτες που κοιτάζουν στο άδειο εσωτερικό τους, πόρτες που απαγορεύουν το σύμπαν, παραστάτες και ευθύγραμμα δοκάρια ζωηρά εκδηλωμένα, περιτριγυρίζουν τον ανθρώπινο κόσμο. Συνοδεύουν την καθημερινότητα ζώα άγρια και ήμερα, φτερωτά, σε αδράνεια. Όλοι και όλα σε αδράνεια, σε χρόνο που μένει παραλυμένος, διεφθαρμένος, σε ακινησία.
Κινηματογραφικά στιγμιότυπα εγκλωβισμένα σε έναν κλειστό χώρο ατοπίας
Στο έργο «Καττόμουγια» βρίσκουμε τη γυμνότητα σε αναμονή. Πάνω σε υδρόφοβο καναπέ κάθεται μια γυναικεία φιγούρα. Μέσα στα σκέλια τα τεντωμένα χέρια της σφίγγουν την αγωνία, ενώ τα φλογερά βαμμένα χείλη κλείνουν σε μορφασμό τη δυσχέρεια. Κάθεται μόνη σε αναμονή και σαν κτήνος θηλυκού περιμένει με γυμνά τα στήθη. Πίσω της αποτυπώνονται δυο πόρτες. Η μιά παρουσιάζει κλειστή την επόμενη. Τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο μια χοντρή πυκνή πινελιά από κόκκινο χρώμα – το κόκκινο που βρίσκεται σε κάθε έργο του καλλιτέχνη Παρασκευά. Πίσω από την πρώτη πόρτα και μπροστά στον καθρέφτη ένας άντρας κοιτάζει για κάτι που δεν βρίσκει. Στο τέλος ίσως βρίσκει την παραμόρφωσή του!
«Στη μοντέρνα τέχνη», συνεχίζει ο Adorno, «η παραμόρφωση χρησιμοποιείται επειδή αλλάζει η αντίληψη για το ωραίο, αποσυνδέεται η έννοια του ωραίου από την έννοια του αρμονικού, αναγνωρίζεται η σχετικότητα των αισθητικών “νόμων” από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία. Έτσι, στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της τέχνης από τη δουλεία του θέματος, η παραμόρφωση παρουσιάζεται σαν ένα θαυμάσιο εκφραστικό μέσο».
Ο καλλιτέχνης Αντρέας Παρασκευά, όπως ο Francis Bacon, ανακατεύει τα βαθύτερα και σκοτεινότερα συναισθήματά μας και παρουσιάζει την παρακμή. Το Οικείο Κτήνος δεν είναι το ζώο που συνοδεύει τον άνθρωπο, είναι ο άνθρωπος ο ίδιος.
Τo ίδιο και στο έργο «Η μελαγχολία». Ένας άντρας κάθεται μόνος με τους αγκώνες καρφωμένους στα γόνατα και τα δάκτυλα δεμένα σε κόμπο να κοιτάζει αφηρημένα, παγιδευμένος στους σκοτεινούς συλλογισμούς του. Όλα γύρω του βαμμένα στο μαύρο και η πολυθρόνα κόκκινη όπως το πέπλο που o Caravaggio κατεβάζει από τα σκότη. Ένα τρομακτικό παγωμένο συμβάν. Ένα λευκό ελάφι μένει στό πάτωμα σκοτωμένο. Ελάφι με περήφανα κέρατα που στην Iλιάδα ξέφυγε από το ακόντιο του επιτήδειου Αγαμέμνονα και τώρα σε άνιση μάχη, πέφτει κάτω από τα μοντέρνα όπλα με τις τρομαχτικές τρύπιες σφαίρες που όταν βρούν τον στόχο διασπώνται σε πολλά τεμάχια και προκαλούν τον θάνατο.
Ο Κύπριος καλλιτέχνης δεν παραβιάζει την πραγματικότητα, δεν παραμορφώνει τους ανθρώπους. Παρουσιάζει με ρεαλισμό τα πάντα γύρω του διότι είναι ήδη, από μόνα τους παραμορφωμένα.
Η διπλή κίνηση του έργου τέχνης προς την κοινωνία και ενάντια σε αυτήν «προσβάλλει» και τον ίδιο τον πυρήνα της τέχνης, ενσωματώνοντας σε αυτόν ακριβώς το «ένζυμο που την καταργεί»: η αυτονομία του έργου τέχνης, αποσπασμένη από την ίδια την κοινωνία, τονίζει, σε τελική ανάλυση, ακριβώς την κοινωνική της προέλευση. Εικόνες και φαντάσματα αναδύονται απο τον κανβά του καλλιτέχνη.
«Η τέχνη διατηρείται στη ζωή μόνο χάρη στη δύναμή της να αντιστέκεται στην κοινωνία» (Adorno, Minima Moralia).
Ο Αντρέας Παρασκευά, με δημιουργικό παλμό μπαίνει σε ρεύμα απήχησης φιλοσοφικών απόψεων, ανθρώπου ηθικού και αδογμάτιστου. Καλλιτέχνης που αφομοίωσε όλες τις αισθητικές αναφορές του και τις απέδωσε με τρόπο όχι μόνο νεωτεριστικό, αλλά και εντελώς προσωπικό.
5.11.2019
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
