Η ποίηση δεν είναι το ζητούμενο. Η ποίηση απλώς υπάρχει ως ένα συμβεβηκός. Δεν έχει αυτοτελή αξία, δεν έχει δική της υπόσταση.
Η ιδιότητα του ποιητή, η ποιητική ικανότητα και το ποιητικό έργο, δεν αποτελεί αυταξία, αυτοσκοπό, δεν είναι η κορύφωση της ανθρώπινης λειτουργίας στον κόσμο, η ευγενικότερη σφραγίδα της παρουσίας του και ο αληθινός δοξασμός του. Κάτι τέτοιες μπαρούφες θαρρώ ότι μπήκαν στο μυαλό ορισμένων ανθρώπων του σιναφιού αυτού από την Αναγέννηση και μετά.
Η ποίηση απλώς συμβαίνει, εις το διηνεκές μάλιστα συμβαίνει. Εκείνος που νοιάζεται για την Αλήθεια, εκείνος που δίνει προτεραιότητα στη Ζωή, βιώνει μια ποίηση, τη γνήσια εμπειρία της ζωής του, που φαίνεται και είναι εν πολλοίς αντίθετη προς όλες τις συμβατικές φόρμες, ελλειπτική, μάλλον δε αντιποιητική, με εκείνο το πρωτόγονο κάλλος που συντηρείται στο σφυγμό και στο δάκρυ, που προβάλλει ανείπωτα στην αντιξοότητα, που χαράζει ματώνει την καρδιά, με την ανεπιτήδευτη απλότητα, την άρρητη λαμπρή ενοείδεια και στιβαρότητα που έχουν τα αγαπημένα πρόσωπα που κάθε ημέρα αποχαιρετάμε, για τα οποία πρέπει να θυσιαστούμε.
Οι περισσότεροι από αυτούς που αυτοαποκαλούνται ή αναγνωρίζονται ως ποιητές – καλλιτέχνες θυσιάζουν τα πρόσωπα χάριν της φόρμας. Και προτιμούν να φροντίζουν οικιακά ζώα. Μισούν τη ζωή που αντιστρατεύεται το έργο τους. Επιθυμούν τη δόξα του κόσμου μάλλον, παρά εκείνη του δόξα που φέγγει μυστικά και θερμαίνει αφανώς την καρδιά του πλησίον, μόνον.
[Πρώτη δημοσίευση.]
